donderdag 12 juli 2012

Nederland is milieubewust


‘Dat was leuk om te doen, heerlijk kletteren, heb je nog meer lege flessen?’ Lachend komt Julian terug van de glasbak, lege plastic tas in z’n hand. Ik schud mijn hoofd: ‘nee ik heb geen glas meer, alleen deze PET-flessen, maar daar zit statiegeld op. Die moeten terug naar de winkel.’
‘Statiegeld?’ niet begrijpend kijkt Julian me aan. ‘Wat is dat nou weer?’
Ik leg hem het principe van het terugbrengen van lege flessen uit, net als dat ik hem moet uitleggen wat GFT is. En dat het gedeelte voor restafval in de kliko die we van de gemeente hebben gekregen, zo klein is dat we ons afval wel moeten scheiden. Lees verder op Gezinspiratie 

woensdag 4 juli 2012

Dat er zo gekeken wordt

Ik sta bij de kassa van de Albert Heijn. Als ik moet afrekenen, kan ik mijn lachen bijna niet inhouden. 35 Euro voor zo’n berg boodschappen? Ik reken het snel om naar dollars, maar zelfs dan is het nog steeds spotgoedkoop. Fluitend steek in m’n pinpas in ‘t apparaat en klets even met de caissière. Pas als de melk, de groente en de fles wijn op de band blijven liggen, realiseer ik me dat ik ze zelf in moet pakken. Hier geen ‘bagger’ die met een vriendelijk goedemorgen mijn boodschappen in de klaarhangende tasjes stopt. Lees verder op Gezinspiratie

vrijdag 29 juni 2012

Netwerk


Julian mocht mee met het schoolreisje van de Internationale school. Maar was ook uitgenodigd om een keer mee te trainen met de Bredase zwemclub. Dus toen ik hem aan het einde van de dag ophaalde van z’n dagje Efteling, reden we meteen door naar het zwembad, ook al was hij eigenlijk doodop.
Simeon en Daniël moesten zeer tegen hun zin mee en een uur op de warme, vochtige tribune zitten. Een zakje chips hielp, maar maakte niet goed dat papa niet kwam opdagen; hij stond in de file. Toen Julian met natte haren uit de kleedkamer kwam, was het al na zevenen, we moesten nog steeds eten. ‘Zullen we ergens wat eten?’ stelde ik voor.

‘Ja, laten we naar Ome Jan gaan’, besliste Harro toen we weer thuis waren.
‘Auto?’ vroeg Daan en keek bezorgd.
‘Nee, niet auto, we kunnen naar het restaurant toelopen.’
Binnengekomen, liepen we meteen door naar het achterste gedeelte van de zaak, waar een groot terras is met een speeltuin.
‘Hé, wat doen jullie hier?’ hoorden we voordat we ook maar hadden kunnen bedenken waar we wilden gaan zitten. We vielen midden in de klassenborrel van Jasper, een jongetje met Down en zijn ouders. De jongens vergaten dat ze hongerig waren en dorst hadden en renden naar de trampoline, glijbaan en zandbak.
Nadat we hadden besteld en wilden gaan zitten, zagen we ouders die we maandagochtend op de Internationale school hadden ontmoet. Zij zijn ook net terug in Nederland -uit Noorwegen- en nog op zoek naar een huis. We bestelden meer bier en wijn en kletsten zoals expats dat doen: waar heb je allemaal gewoond, spreken de kinderen nog Nederlands en hoe ziet je toekomst eruit? Heerlijk ontspannen dus, want hun verhalen waren zeer herkenbaar.
We stelden de mensen uit Noorwegen aan de ouders van Jasper voor en voelde ons een klein beetje onderdeel van een netwerk worden.

donderdag 28 juni 2012

Hadden we vorige week nog een volle sociale agenda, met veel speelafspraken voor de jongens, nu is de agenda leeg. Hadden we vorige week nog het comfort van onze eigen bedden, eigen bank en eigen schilderijen aan de muren, nu zitten we in onze tijdelijke huurhuis aan een tafel die niet van ons is en kijken we naar lampen die we niet eens mooi vinden. Vorige week organiseerde ik die sociale agenda zonder problemen ‘on the go’ met de iPhone: sms, even bellen of een email sturen. Nu ben ik zelfs niet bereikbaar als er iets aan de hand is. M’n Nederlandse nummer en diezelfde iPhone willen elkaar niet. Lees verder op Gezinspiratie

donderdag 21 juni 2012

Verhuisdialogen

‘Weet jij waar die tas is, waar alle paspoorten in zitten?’
‘Die tas die je gisteren bij het bureau hebt gezet dat ingepakt werd?’
‘Ja bij het bureau dat nu in de container zit.’
‘Nee, geen idee waar die tas is, misschien in de auto?’
‘Heb ik al gekeken.’

‘Met mij. De sleutels van Kim d’r auto liggen op het aanrecht. De huissleutel zit er nog aan, haal je die eraf voordat je de sleutels overgeeft aan de nieuwe eigenaar?’

‘Oeps, Daan z’n pap staat nog in het keukenkastje thuis. En hij wil vast pap eten voor ontbijt hier in het hotel.’
‘Oké, ik ga het morgenochtend wel halen, we gaan nu eerst slapen.’

‘Heb jij gezien of de verhuizer ons beeld met de vogels heeft vastgezet, voordat hij het houten krat dichttimmerde?’
‘Nee, ik heb ‘t aan hem gevraagd. Hij zei dat het vast stond.’
“Mmmm, dan ga ik vragen of het krat weer open kan, ik wil zeker weten dat het goed vaststaat.’

‘Hé zussie, alles goed?’
‘Ja, we zijn er helemaal klaar voor om morgen jullie luchtvracht in Breda in ontvangst te nemen. Weet jij al hoe laat we er moeten zijn? Ik heb nog niets gehoord.’
‘Goeie vraag, dat klopt, we zouden vandaag een tijdstip krijgen.’
‘En nu is het al half zes hier, je verhuiscoördinator is vast al naar huis.’
‘Beetje slordig.’
‘Zal ik haar morgenochtend bellen?’
‘Graag.’

‘Harro, word wakker, je telefoon gaat nu al voor de derde keer, misschien is het ernstig.’
‘Wat? Oh, hoe laat is het?’
‘Vier uur, tien uur in de ochtend in Nederland.’
‘Hallo, met wie spreek ik?’
‘Ik sta met uw luchtvracht voor de deur hier in Breda, maar er is niemand.’

‘Is Daniël bij jou?’
‘Nee, ik dacht dat hij bij jou was.’
‘O o, dan is hij alleen met de lift naar beneden gegaan.’
‘Juist. Zou hij naar het restaurant op de tweede verdieping zijn gegaan of de lobby op de eerste?’

‘De tas ligt ook niet hier in de hotelkamer.’
‘O, nee, wat nu? Wat als…?’
‘Ja, dan moet de hele container leeg. Ik rij toch nog maar even terug naar het huis.’
‘Doe ik de jongens naar bed.’

‘Mam, papa stuurt je een smsje. Hij heeft de tas gevonden.’