'We had the best fall, we hadden een mooie herfst', vertelde de mevrouw van het hotel, terwijl ze ons meelevend aankeek. Met die zonnige warme herfst was het afgelopen vrijdag in één klap gedaan, precies toen wij gingen wandelen in de Rockies.
Het begon donderdag veelbelovend: het vliegtuig was op tijd, de rit van Denver naar de bergen ging vlot, we kwamen net voor het donker aan, zodat we de hoge besneeuwde bergtoppen nog konden bewonderen.
Het hotel bestond uit losse huisjes met elk vier kamers. Onze kamer had een keuken en jacuzzi. De champagne stond koud en met een glas bubbels nestelden we ons zonder jas in luie stoelen, langs de oever van een snelstromend beekje. We proostten op twee dagen zonder kinderen en keken ondertussen of we ergens tussen de dennebomen elanden met grote geweien konden ontwaren.
Vrijdag werden we wakker met wolken. De raad van de hotelmevrouw opvolgend gingen we vroeg op pad, om tenminste nog even droog te wandelen.
Al na een half uurtje klimmen in de bergen –wat niet meeviel omdat het bijna 3000 m hoog was en de lucht ijl- moesten we onze regenjassen en -broeken aan. Nog een half uurtje later, en weer tweehonderd meter hoger, konden de handschoenen en mutsen uit de rugzak: het sneeuwde!
We hadden natuurlijk een romantische picknick in gedachten gehad aan de oever van een bergmeertje...Gelukkig vonden we een overhangende rots, zodat we onze boterhammen in ieder geval droog op konden eten.
Zonder er echt bij na te denken, had ik drie sweaters in de rugzak gestopt. Pas toen ik ze overelkaarheen aantrok, kreeg ik het een beetje warm.
Het moet gezegd: de Rocky Mountains zijn echt prachtig, het was heerlijk om weer in een berglandschap te zijn. De uitzichten zijn vast ook adembenemend, door de wolken heen zagen we af en toe de contouren van de echt hoge toppen.
Na de wandeling, wilden we een stuk de Scenic Highway, de weg dwars door het park over die hoge toppen, oprijden. Midden in het park hadden we ook nog een mooie wandelroute gezien. Dat plan ging niet door: vrijdagmiddag werd de weg voor het winterseizoen afgesloten. De hoogste passen boven de 4000 meter waren ingesneeuwd.
Het bijbehorende bergdorp was zoals het hoorde heel knus. Met kleine winkeltjes en een stoep (!), zodat we langs de etalages konden lopen. Jammer alleen dat het regende.
Zaterdagochtend was het, na een korte koude wandeling met dwarrelende sneeuwvlokken langs een riviertje met watervallen, tijd om weer richting vliegveld te gaan.
Toen we het laagland inreden en de bergen de rug toe keerden, keek ik nog één keer in de achteruitkijkspiegel. Wat ik zag? Blauwe lucht en een nog waterig zonnetje die de sneeuw bovenop de bergen deed schitteren.
Het begon donderdag veelbelovend: het vliegtuig was op tijd, de rit van Denver naar de bergen ging vlot, we kwamen net voor het donker aan, zodat we de hoge besneeuwde bergtoppen nog konden bewonderen.
Het hotel bestond uit losse huisjes met elk vier kamers. Onze kamer had een keuken en jacuzzi. De champagne stond koud en met een glas bubbels nestelden we ons zonder jas in luie stoelen, langs de oever van een snelstromend beekje. We proostten op twee dagen zonder kinderen en keken ondertussen of we ergens tussen de dennebomen elanden met grote geweien konden ontwaren.
Vrijdag werden we wakker met wolken. De raad van de hotelmevrouw opvolgend gingen we vroeg op pad, om tenminste nog even droog te wandelen.
Al na een half uurtje klimmen in de bergen –wat niet meeviel omdat het bijna 3000 m hoog was en de lucht ijl- moesten we onze regenjassen en -broeken aan. Nog een half uurtje later, en weer tweehonderd meter hoger, konden de handschoenen en mutsen uit de rugzak: het sneeuwde!
We hadden natuurlijk een romantische picknick in gedachten gehad aan de oever van een bergmeertje...Gelukkig vonden we een overhangende rots, zodat we onze boterhammen in ieder geval droog op konden eten.
Zonder er echt bij na te denken, had ik drie sweaters in de rugzak gestopt. Pas toen ik ze overelkaarheen aantrok, kreeg ik het een beetje warm.
Het moet gezegd: de Rocky Mountains zijn echt prachtig, het was heerlijk om weer in een berglandschap te zijn. De uitzichten zijn vast ook adembenemend, door de wolken heen zagen we af en toe de contouren van de echt hoge toppen.
Na de wandeling, wilden we een stuk de Scenic Highway, de weg dwars door het park over die hoge toppen, oprijden. Midden in het park hadden we ook nog een mooie wandelroute gezien. Dat plan ging niet door: vrijdagmiddag werd de weg voor het winterseizoen afgesloten. De hoogste passen boven de 4000 meter waren ingesneeuwd.
Het bijbehorende bergdorp was zoals het hoorde heel knus. Met kleine winkeltjes en een stoep (!), zodat we langs de etalages konden lopen. Jammer alleen dat het regende.
Zaterdagochtend was het, na een korte koude wandeling met dwarrelende sneeuwvlokken langs een riviertje met watervallen, tijd om weer richting vliegveld te gaan.
Toen we het laagland inreden en de bergen de rug toe keerden, keek ik nog één keer in de achteruitkijkspiegel. Wat ik zag? Blauwe lucht en een nog waterig zonnetje die de sneeuw bovenop de bergen deed schitteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten