Altijd die eeuwige was, altijd de eeuwig rondslingerende autootjes, voetbalschoenen en zwaarden, altijd de oneindige hoeveelheid monden die moeten worden gevoed, tanden die moeten worden gepoetst en schooltassen die moeten worden gezocht. Soms is drie kinderen grootbrengen zoveel corvee dat ik me afvraag waar ik het voor doe. Gelukkig zijn er ook momenten dat ik denk: o ja, hier ging het om.
Afgelopen zaterdagmiddag hadden we een toeristischt uitstapje gemaakt naar een oud oorlogsschip, gebouwd in 1912 dat hier in de buurt voor anker ligt en te bezichtigen is. De vele kanonnen, het minidorp onderdeks met overal bedden, het sprak de jongens zeer aan. Ze renden heen en weer, klommen trap op en trap af.
Weer thuis, stak Harro de barbecue aan en ik dekte buiten de tafel. Napratend over het schip en alle oorlogen waarin het actief was, gingen we met z’n vijven rond de tafel zitten en genoten van de vis, het vlees en de wijn (wij dan).
Het was heerlijk weer om buiten te zitten, het werd alleen al vroeg donker. Dus staken we kaarsen aan op tafel en deden het licht in het zwembad aan. Ik keek ons kringetje rond. Iedereen bleef zowaar aan tafel zitten, iedereen at, we kletsten gezellig. Ik schonk nog wat wijn bij en genoot van het moment. ‘Leuk hoor een groot gezin’, ik zei het bijna hardop.
Als toetje roosterden we marshmellows op de barbecue en aten ze met een stukje chocola tussen twee koekjes: echte s’mores.
Elke dag haal ik Simeon op van school en de rit naar huis is hét moment van de dag voor een mama-jongste zoon gesprek.
‘Wanneer doen we weer met die kaarsjes? Was zo leuk,’ vroeg Simeon gisteren. Ik keek in de achteruitspiegel en zag ‘m enthousiast knikken. Ik ging ervan uit dat hij op Halloween doelde, met de waxinelichtjes in de pompoenen. Ik wilde al reageren met ‘volgend jaar weer’, maar hij was nog niet klaar. ‘Doen we dan ook weer met marshmellows? Ja? Was leuk toch, mam?’
Vol verbazing keek ik op; Simeon had ook genoten van het familiemoment afgelopen zaterdag. Fluitend ruimde ik gisterenavond de onvermijdelijke autootjes op.
Afgelopen zaterdagmiddag hadden we een toeristischt uitstapje gemaakt naar een oud oorlogsschip, gebouwd in 1912 dat hier in de buurt voor anker ligt en te bezichtigen is. De vele kanonnen, het minidorp onderdeks met overal bedden, het sprak de jongens zeer aan. Ze renden heen en weer, klommen trap op en trap af.
Weer thuis, stak Harro de barbecue aan en ik dekte buiten de tafel. Napratend over het schip en alle oorlogen waarin het actief was, gingen we met z’n vijven rond de tafel zitten en genoten van de vis, het vlees en de wijn (wij dan).
Het was heerlijk weer om buiten te zitten, het werd alleen al vroeg donker. Dus staken we kaarsen aan op tafel en deden het licht in het zwembad aan. Ik keek ons kringetje rond. Iedereen bleef zowaar aan tafel zitten, iedereen at, we kletsten gezellig. Ik schonk nog wat wijn bij en genoot van het moment. ‘Leuk hoor een groot gezin’, ik zei het bijna hardop.
Als toetje roosterden we marshmellows op de barbecue en aten ze met een stukje chocola tussen twee koekjes: echte s’mores.
Elke dag haal ik Simeon op van school en de rit naar huis is hét moment van de dag voor een mama-jongste zoon gesprek.
‘Wanneer doen we weer met die kaarsjes? Was zo leuk,’ vroeg Simeon gisteren. Ik keek in de achteruitspiegel en zag ‘m enthousiast knikken. Ik ging ervan uit dat hij op Halloween doelde, met de waxinelichtjes in de pompoenen. Ik wilde al reageren met ‘volgend jaar weer’, maar hij was nog niet klaar. ‘Doen we dan ook weer met marshmellows? Ja? Was leuk toch, mam?’
Vol verbazing keek ik op; Simeon had ook genoten van het familiemoment afgelopen zaterdag. Fluitend ruimde ik gisterenavond de onvermijdelijke autootjes op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten