Geloven

Gisteren was hij er eindelijk. ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht,’ enthousiast zingend heetten we de Sint en zijn pieten welkom in Houston. Niet te paard, de Goedheiligman kwam in een echte Texaanse pick up truck. Gelukkig brachten de pieten wel veel pepernoten mee, waar vooral ook de papa’s en de mama’s heel blij van werden.
Julian was samen met een paar andere jongens een van de oudsten. Hij zat met een nors gezicht ergens achteraan. Hij verveelde zich, vond er zogenaamd niets aan. Maar ondertussen klopte zijn hartje o zo snel.

Het was op en top Nederlandse folklore in den vreemde. De pieten zweetten van het tropische weer, aan het einde van de twee uur zag ik verdacht veel zwart op de witte kragen. De liedjes gingen wat stroef, alleen de kinderen uit het Nederlandse klasje van de internationale school hadden de kans gehad om op school liedjes te oefenen. De Sint deed dit werk ook niet dagelijks, het enige echte grapje wat hij kon verzinnen was de overwinning van Spanje.
Toch was een heerlijk ochtendje. Opeens bleken er veel Nederlandse gezinnen in onze (wijde) omgeving te wonen. Opeens praatte iedereen onze eigen taal om ons heen. Opeens waren alle kinderen blond en hadden ze modieuze kleren aan. Opeens was er lekkere koffie met echte banketstaaf.

Ik had van te voren informatie over de jongens opgestuurd, zodat ze met z’n drietjes bij de Sint mochten komen.
Simeon vond het natuurlijk echt heel eng; hij stak met ogen dicht zijn handjes uit voor de pepernoten en had achteraf een grote mond dat hij Sinterklaas had gezien.
Daniël genoot volop van alle aandacht. Ging bij Piet op schoot zitten, gaf Sinterklaas netjes een hand, gelukkig geen knuffel (Ik zag al helemaal voor me hoe hij even aan z’n baard zou trekken) en zei netjes ‘ja’ als antwoord op elke vraag.
Julian stond met een bloedserieus gezicht voor de Sint en knikte braaf bij alles wat de Sint vertelde. Veel te zenuwachtig om echt iets te zeggen.
Achteraf stelde hij geen vragen hoe het nou zit en verwonderde zich niet dat de Sint even naar Houston kwam. Zonder vriendjes om erover te praten, gelooft Julian met z’n dik negen jaar nog heilig.
En daar wringt de schoen. Want: wat doen we? De schijn ophouden met het gevaar dat hij straks boos is dat we ‘m zo kinderachtig voor de gek hebben gehouden? Het hem vertellen en een illusie ontnemen?
Voorlopig zet hij enthousiast zijn schoen en is oprecht verbaasd dat de wortel weg is de andere ochtend.