Omdat we geen zin hadden om te koken, gingen we zondagavond pizza’s eten in ons favoriete Italiaanse restaurant. Terwijl wij genoten van een wijntje, de jongens de kindermenukaart inkleurden en tien keer naar de wc wilden omdat het zo leuk is om handen te wassen, werkten de Amerikaanse gezinnen om ons heen hun eten in een sneltreinvaart naar binnen, zoals gewoonlijk.
Hoe gaat dat in z’n werk? Een Amerikaans gezin –mama behangen met goud (Nutcrackermarket!), papa met baseballpet, zoon met nintendo en dochter nog in haar cheerleader outfit- komt een restaurant binnen en laat zich door de gastvrouw naar een tafeltje leiden, het liefst een boot seat, zo’n tafel met vaste banken. Vader en zoon gaan snel aan die kant van de tafel zitten, waardoor ze op de grote TV-schermen die boven de bar hangen, het football kunnen volgen.
Ze bestellen water om te drinken en voor zoonlief een coke. Voordat het water en de cola in grote glazen arriveren, maken ze een keuze uit het menu: alle vier de huissalade en twee grote kaaspizza’s waarvan één –omdat het zondag is- met pepperoni. Met hun vork in hun rechterhand en de linkerhand op schoot, schuiven ze de salade naar binnen, ondertussen geen woord wisselend. De ober zet de twee grote pizza’s midden op de tafel en heeft voor elk lid van het gezin een klein bordje.
De pizza’s zijn voorgesneden en alle vier nemen ze een punt. Ze eten voor vijf minuten, waarna de ober weer toesnelt om dozen te brengen, zodat de rest van de pizza mee naar huis kan, en de rekening op tafel te leggen. ‘Take your time, whenever you’re ready’, zegt hij er nodeloos bij. Papa rekent af, en hop weg zijn ze.
Wij hebben in die tussentijd onze salade op en nemen voorzichtig een hap van de nog hete pizza. Die van Harro heeft anjovis en artisjokharten naast de pepperoni en ik heb een Margaritha. En nee, dat is niet hetzelfde als een kaaspizza.
Als Daniël klaar is wil hij heel graag ijs en weet ons over te halen om nog een toetje te eten. Zodat we ook het derde Amerikaanse gezin aan de tafel naast ons vriendelijk toelachen.
Hoe gaat dat in z’n werk? Een Amerikaans gezin –mama behangen met goud (Nutcrackermarket!), papa met baseballpet, zoon met nintendo en dochter nog in haar cheerleader outfit- komt een restaurant binnen en laat zich door de gastvrouw naar een tafeltje leiden, het liefst een boot seat, zo’n tafel met vaste banken. Vader en zoon gaan snel aan die kant van de tafel zitten, waardoor ze op de grote TV-schermen die boven de bar hangen, het football kunnen volgen.
Ze bestellen water om te drinken en voor zoonlief een coke. Voordat het water en de cola in grote glazen arriveren, maken ze een keuze uit het menu: alle vier de huissalade en twee grote kaaspizza’s waarvan één –omdat het zondag is- met pepperoni. Met hun vork in hun rechterhand en de linkerhand op schoot, schuiven ze de salade naar binnen, ondertussen geen woord wisselend. De ober zet de twee grote pizza’s midden op de tafel en heeft voor elk lid van het gezin een klein bordje.
De pizza’s zijn voorgesneden en alle vier nemen ze een punt. Ze eten voor vijf minuten, waarna de ober weer toesnelt om dozen te brengen, zodat de rest van de pizza mee naar huis kan, en de rekening op tafel te leggen. ‘Take your time, whenever you’re ready’, zegt hij er nodeloos bij. Papa rekent af, en hop weg zijn ze.
Wij hebben in die tussentijd onze salade op en nemen voorzichtig een hap van de nog hete pizza. Die van Harro heeft anjovis en artisjokharten naast de pepperoni en ik heb een Margaritha. En nee, dat is niet hetzelfde als een kaaspizza.
Als Daniël klaar is wil hij heel graag ijs en weet ons over te halen om nog een toetje te eten. Zodat we ook het derde Amerikaanse gezin aan de tafel naast ons vriendelijk toelachen.
Hahaha, heel grappig, ik zie het helemaal voor me! Voor Amerikanen is eten over het algemeen een noodzakelijk "kwaad" en niet iets om (lang) van te genieten.....
BeantwoordenVerwijderenweet je trouwens waarom Amerikanen altijd met hun ene hand op hun schoot eten? Dat stamt nog uit de tijd van de cowboys, die aten met hun revolver in hun hand op schoot, konden ze makkelijk onder de tafel door schieten als er gevaar dreigde..... ;-) or so the story goes....
Groeten!
Sylvia
Hoi Sylvia! Leuk dat je nog steeds meeleest. Bedankt voor de uitleg, ik kende het verhaal over de revolver niet. Het klinkt erg stoer en ik kan het vast nog wel eens ergens gebruiken.
BeantwoordenVerwijderen