woensdag 15 december 2010

Alien

Net als dat een vreemdeling zijn in Nederland niet makkelijk is, is een alien zijn in de VS ook moeizaam.
Als je langer dan drie maanden wilt blijven of wilt werken, zal je een visum aan moeten gaan vragen in Amsterdam. Dat kost geld, tijd en veel papierwerk. Aan de hand van documenten zal je een case moeten opbouwen die bewijst dat je voldoet aan de gestelde criteria. In Amsterdam is er een interview, waar je moet laten zien dat je het allemaal serieus meent.
Als dat visum dan eenmaal in je paspoort zit, ben je nog niet. Het document waar het allemaal om gaat heet I94: een wit papiertje waarop de douane na je aankomst in de VS een stempel zet met daarin –met de hand geschreven- de datum tot hoe lang je mag blijven en de titel van je visum.
Zonder I94 kan je geen werkvergunning aanvragen, zonder werkvergunning krijg je geen social security nummer en zonder dat nummer geen rijbewijs. Pas met dat rijbewijs, kan je je Nederlandse paspoort thuis laten en je je op Amerikaanse wijze identificeren.

Ieder jaar gaan wij met onze au pair door dit hele proces heen en ieder jaar gaat er wel iets mis en tarten we het systeem door moeilijke vragen te gaan stellen.
Dit jaar verloor Lisette halverwege het proces haar paspoort met visum én I94; een flinke kink in de kabel. Na lang zoeken op internet en veelvuldig overleg met onze immigratie advocaat kwamen we erachter dat een vervangend papiertje aanvragen niet alleen heel duur was, maar ook maanden zou duren. En die maanden hebben we niet.
Dus togen we gisteren in onze beste kleren en een vriendelijke glimlach op ons gezicht naar de douane op het vliegveld: ‘zou u een vervangend I94 willen uitschrijven, zodat Lisette een sociaal nummer kan aanvragen om gewoon belasting te kunnen betalen?’
Nee dus, we werden van het kastje naar de muur gestuurd; ook bij de immigratiedienst konden ze ons niet helpen.
We veranderden van tactiek. Vanmorgen ging Lisette alleen, in spijkerbroek een sweater met haar meest naieve gezicht naar het Social Security kantoor. Onschuldig, zonder iets te zeggen legde ze haar nieuwe paspoort en haar –gelukkig wel gearriveerde- werkvergunning op de toonbank en wachtte af. De mevrouw achter de balie stelde moeilijke vragen over belastingen, maar begon niet over een I94.

Over twee weken komt haar social security nummer, het lijkt erop dat we ook dit jaar het Amerikaanse systeem overleven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten