Decemberdrukte

Vink, er kan weer iets van mijn to-do-list af: we hebben een kerstboom in huis. De taart voor Simeon z’n verjaardag is besteld: vink. Ik heb kerstkadootjes gekocht voor alle juffen: vink. Ik weet wat ik moet doen voor de kerstfeestjes volgende week: vink.
Zo langzamerhand komt er een licht aan het einde van de decemberdruktetunnel. Ook al moeten alle kerstfeestjes nog komen, ik ga het redden dit jaar.

De kerstkaarten liggen wel nog als een zware steen op mijn maag. Naar goed Amerikaanse gebruik hebben we een foto van de kinderen voor op de kerstkaart. Alleen wil ik die foto zelf printen en de kaart zelf maken. Dom natuurlijk, er is bijna geen tijd meer voor. Want ik moet ook nog adressen zoeken en help nu staakt de post weer in Nederland. Ik vrees dat de kaarten niet op tijd gaan komen.
Ik prijs me wel gelukkig met de Sint op vijf december. Terwijl de moeders om me heen, steeds harder gaan lopen door steeds drukker wordende winkels om alle kadoos op tijd in huis te hebben, kan ik dáár een streep onder zetten. Dat hebben we gehad, nu alleen Simeon z’n verjaardag nog.

Terwijl ik de lampjes en de kerstversiering voor buiten uit de doos haal, we hebben echt het enige huis in de straat dat nog donker is, ga ik in gedachten mijn december-nieuwsbrief langs die ik gisteren heb gepubliceerd.
Deze laatste nieuwsbrief van het jaar is een optimistische. De Wet op het Speciaal Onderwijs bestaat 35 jaar en onderwijsminister Duncan viert midden tussen politieke ruzies over belastingverlagingen, de successen van deze wet.
Nieuw onderzoek brengt een biologische test voor de diagnose van autisme dichterbij. Dat is positief omdat het veel onzeker leed kan voorkomen.
Ik sluit de brief af met verhalen van ouders die dankbaar zijn voor hun zorgintensieve kind. Soms zit die dankbaarheid verstopt onder veel strijd en frustratie, maar hij is er wel en dat inspireert.
Deze verhalen zijn mijn lichtpuntjes in de decemberdrukte en laten me zien waar het eigenlijk om gaat tijdens deze feestmaand.