vrijdag 10 december 2010

Ergernis

Met andere kinderen spelen en je verjaardag vieren lijken mij twee essentiële elementen om het leven van een kind leuk en leerzaam te maken. Toch doen de scholen er hier alles aan om zowel het spelen als je verjaardag vieren zo lastig mogelijk te maken. Tot mijn grote ergernis.

De jongens komen met de bus naar huis. Dus op school of op het schoolplein spontaan af spreken om met elkaar te spelen lukt niet, als je niet heel dicht bij elkaar woont. Want ze mogen niet zomaar met elkaars bus mee, stel je voor.
In Virginia waren er twee briefjes van allebei de moeders nodig om in de bus van een vriendje te stappen. Zo’n speelafspraakje vroeg dus om betrokkenheid van ouders en de nodige onderlinge communicatie en afstemming. Omdat lang niet alle ouders Engels spreken (of de nanny’s niet), viel dat niet altijd mee.
Sinds gisteren ben ik er achter dat het hier helemaal niet eens mag! Alleen in noodgevallen mogen kinderen met elkaar mee in de bus: niks niet met elkaar spelen door samen met de bus naar huis te gaan. Een speelafspraak hier vraagt dus nog meer betrokkenheid van ouders, onderlinge communicatie en afstemming. Door het bekende strenge privacy beleid ten aanzien van het vrijgeven van telefoonnummers en emailadressen is de kring van mogelijke speelkameraadjes beperkt.
Toen Julian nog klein was, was dat allemaal niet zo erg, maar hij wordt straks tien. Hij zou zijn eigen sociale leven moeten kunnen regelen.

Simeon is volgende week jarig. Al maanden praat hij over zijn verjaardagsfeestje. Ik kon er niet onderuit en heb een groots festijn voor hem georganiseerd. Ik heb al eerder het te strenge uitnodigingen-uitdeel-beleid op zijn school uiteengezet.
Naast zijn feestje, wil Simeon ook trakteren op school. Ik denk dat we allemaal goede herinneringen bewaren aan onze verjaardag vieren op school, die wil ik hem niet onthouden.
Komende maandag leek me de juiste dag: dan is hij echt jarig. Nonchalant vroeg ik gisteren aan de coördinatrice –z’n juf krijg ik nooit te spreken- wat een goed tijdstip zou zijn. Het was maar goed dat ik er over begon. Ik kreeg meteen papieren in mijn handen gedrukt en nee, maandag was geen goede dag. Eigenlijk doen ze alleen traktaties op vrijdag. Maar bij de gratie van de naderende kerstvakantie mag het komende woensdag.
Toen ik weer thuis het papier begon te lezen, zakte de moed me in de schoenen. De school heeft een heel A4 nodig om mij uit te leggen wat er allemaal niet mag en wel moet als je kind gaat trakteren. Geen suiker, geen kleine dingen (zelfs oudere kinderen kunnen gek en speels doen en het in hun keel steken), geen kadootjes, geen ballonnen (tegen de wet), geen gepraat over het festijn (stel je voor dat een kind van een andere klas er over hoort) alleen appelsap, makkelijk op te ruimen, maximaal 30 minuten, aanwezigheid van een ouder ten zeerste aanbevolen en –eigenlijk- moet ik het een maand van te voren melden. Of ik het ondertekend weer wil inleveren.

1 opmerking:

  1. Gefeliciteerd met Simeon!!! En eindelijk was er dan de Diego/Dora taart. Hij moest zo lang wachten. Is het nog gelukt met de traktatie? Wat een gedoe zeg.

    BeantwoordenVerwijderen