Vrienden maken

Het is geen geheim dat vrienden maken hier in Texas niet zo soepel gaat. Ik vind dat ik niet in de positie verkeer om erg kritisch te zijn en streng te selecteren. Dus ging ik gisteren lunchen met de moeder van Nathan, een jongetje waar Julian vorig jaar wel eens mee speelde, maar waar ik hem nu niet meer over hoor.

Het begint goed. We zijn allebei op tijd, bestellen eten en ik drink mijn koffie. Zij is Joods en Hannukah viel vroeg dit jaar. We vinden het samen heerlijk dat wij alle decemberkadoos al gehad hebben terwijl de mensen om ons heen zich steeds drukker maken.
Als ze over de kinderen begint gaat het mis en ik weet meteen weer waarom ik vorig jaar altijd zo zenuwachtig van haar werd.
Nathan doet het net als Julian goed op school. ‘Zit Julian niet in het GT-programma?’ vraagt ze licht verbaasd. GT staat voor Gifted and Talented, zeg maar het programma voor hoogbegaafden.
‘Nee, hij is een keer getest en dat ging niet goed. Julian is niet hoogbegaafd, hij is vooral een hele harde werker.’
‘Je kunt hem opnieuw laten testen, Nathan heeft dat gedaan, we wachten de uitslag nog af.’
Dan begint ze een heel verhaal over het belang van hoge cijfers tijdens de Texaanse versie van de Cito-toetsen komend voorjaar omdat die cijfers bepalen of je kind op de middelbare school in aparte GT-lessen mee mag doen. ‘Daarom sturen we Nathan straks naar huiswerkbegeleiding, zodat hij optimaal kan presteren in het voorjaar’, besluit ze haar relaas.
Ik probeer het allemaal te volgen, ze gebruikt veel termen die ik niet ken, en word dan zenuwachtig. Moeten we dat ook met Julian? Doen we niet te makkelijk over zijn opleiding? Zijn allemaal A’s niet voldoende?
Ze voelt mijn onrust en doet er een schepje bovenop. ‘Doet Julian geen basketball naast de voetbal? Nathan z’n basketball is al begonnen. En straks in februari begint het baseball weer. Dan is er geen tijd meer voor voetbal, want baseball betekent elke dag trainen. Ik stuur ‘m nu al één keer in de week naar ‘batting’.' Tijdens ‘battting’ weet ik ondertussen, leer je hoe je de bal moet raken met je honkbalknuppel.
Ik hou mijn mond en herinner me dat ze haar zoon afgelopen zomer naar privé zwemles stuurde om beter te leren duiken. Ondanks die privé-lessen bleef Julian Nathan een straatlengte voor tijdens de zwemwedstrijden. Ik knik vriendelijk en wenk de ober, het is mooi geweest.

In de auto naar huis ben ik trots op Julian. Niet om zijn schoolprestaties of sportactiviteiten, maar omdat hij wel durft te selecteren in zijn sociale netwerk, ook al betekent dat, dat hij maar twee vriendjes overhoudt. Toevallig (of niet?) hebben ze allebei een leuke moeder.