Geldnood

Julian krijgt zakgeld, één dollar per week. Veel van zijn vriendjes moeten eerst klusjes in huis doen voordat ze hun wekelijkse bijlage krijgen. Maar dat vinden we onzin: die klusjes in huis horen er gewoon bij, daar gaan we hem niet voor betalen.
Julian ruimt elke dag de vaatwasser in, ruimt z’n kamer op, zorgt dat z’n vieze kleren in de wasmand terecht komen en z’n schone kleren weer in de kast (nou ja, meestal). Die taken hebben niets met die dollar te maken. Maar nu is hij in geldnood en dat verandert de discussie.

Julian heeft zijn zinnen gezet op een nieuw spel van Pokémon voor de Nintendo. Over twee weken komt zijn beste vriendje uit Virginia logeren en dan zou het wel heel gaaf zijn als hij dat spel heeft.
Dus reden we gisteren naar de Best Buy, de grote electronicawinkel. Terwijl ik op zoek ging naar een nieuw snoer voor de laptop, verdween Julian richting de games.
‘Ze hebben ‘m mam’, zwaaiend met een klein doosje stond Julian voor me, net toen ik me stond te vergapen aan de MacBook. Met moeite liet de prachtig vormgegeven laptop los en richtte me op Julian.
‘Hoe duur is ie?’
’40 dollar.’
‘Jeetje, dat is duur. Wil je hem echt graag hebben?’
Julian knikte en haalde zijn portomonnee met al z’n zorgvuldig getelde dollars tevoorschijn. ‘Ik heb alleen maar 24 dollar.’
We liepen naar de Customer Service om te vragen of ze het oude Pokemonspel waar Julian eigenlijk niet zoveel aan vindt, wilde inruilen en hoeveel het waard was.
‘Nine dollar’, het meisje van de Best Buy keek er een beetje verontschuldigend bij.
‘Dan moet ik nog zeven dollar’, rekende Julian snel en keek me vragend aan. Ik begreep wat hij wilde en het lag op mijn lippen om toe te geven, maar hield op het laatste moment voet bij stuk. ‘Ja, dat wordt dus nog zeven weken sparen.’
Met een pruillip en verschrikte ogen, keek Julian me aan: ‘wil je het ook niet voorschieten?’
‘Nee. Kom we gaan, ik heb mijn snoer.’ Ik liep richting de kassa met een boze Julian in mijn kielzog. ‘Je bent een stomme mama, als jij een nieuwe iPhone wilt, koop je hem ook gewoon.’
Ik dacht aan de Apple laptop die ik net had staan bewonderen, maar veel te duur vond en legde Julian uit hoe dat gaat als je ergens voor moet sparen.

Na het eten gisterenavond namen we de jongens mee naar boven: tijd voor bad en bed. Daniël had een enorme puinhoop van zijn kamer gemaakt door alle boeken overhoop te halen. Ik stond er met een mand met schone, maar niet opgevouwen was in mijn armen naar te kijken en had helemaal geen zin om ook nog ‘ns die boeken op te ruimen. Laat staan om ervoor te zorgen dat Daniël zou helpen.
‘Voor een dollar ruim ik alles op’, klonk het opeens achter me. Dat leek me een heel goed idee.