Grenzen

Opeens hebben we een grote-jongens-vakantie, gevuld met stoere activiteiten. Onze reis door Costa Rica –we hebben genoten- opent een luikje naar de toekomst: onze vakanties zullen de komende jaren actief, stoer en vol adrenaline zijn. Met drie mannen die alles gaaf en cool vinden en vooral niet voorelkaar onder willen doen. En waar wij achteraan hobbelen.

Als ook hij een tuigje om krijgt, en een helm op, zie ik Harro z’n gezicht betrekken. ‘Ik dacht dat we een Canopytour hadden geboekt,’ zegt hij, terwijl hij moeizaam naar de kabelbaan kijkt die ergens tussen de boomtoppen verdwijnt.
‘Dat hebben we ook, wist je niet dat dat hetzelfde is als een zipline?’ Ik moet lachen om zijn gezicht.
‘Ik dacht dat we over van die hangbruggen van boom naar boom zouden lopen en dat de gids vooral veel zou vertellen over het oerwoud.’ Harro stribbelt nog even tegen, maar de jongens hebben allang in de gaten wat we gaan doen en staan te juichen.
Tot onze opluchting, mogen de jongens niet in hun eentje de kabelbaan afroejtsen, maar gaan ze samen met een gids. De eerste twee banen gaan goed –ook al gaat de tweede over de rivier en komt Harro witjes aan-, maar dan komen we midden in het oerwoud en staan we op een platform met voor ons een korte kabel.
De gids die Daniël bij zich heeft, schiet alleen naar de overkant. ‘Wat doet hij nou?’ roept Harro uit.
‘They can go by them self, it is safe!’ legt de andere gids uit, terwijl ze Simeon vastgespt en hem een duwtje geeft. Harro en ik krijgen bijna een rolberoerte van schrik als Simeon luid schaterend in z’n eentje, aan het dunne ijzerdraadje, hoog boven de grond naar het volgende platform zoeft.

‘Wat vonden jullie het allerleukste aan de vakantie?’ vraag ik aan de jongens als we op het vliegveld van San José wachten op de vertraagde vlucht naar Houston.
Simeon antwoordt zonder nadenken: ‘dat we zo zoef door de bomen gingen, met zo’n broekje aan.’
Julian kan even niet kiezen. Hij vond het paardrijden ook heel leuk, maar besluit dat hij de surfles van die laatste ochtend echt het allerleukst vond. ‘Het ging zo goed, ik kon helemaal mijn balans houden tot aan het strand! Het is echt heel gaaf om zo over de golven te glijden!’ Harro knikt en voelt voorzichtig de pijnlijke blauwe plekken op zijn scheenbenen en zijn stijve spieren: ook na drie uur oefenen kon hij niet recht op het board blijven staan.
Daniël hoeven we het niet te vragen, die heeft zo zitten stralen en joelen voorin het raft toen we de woeste rivier afgingen; geen waterval was hem te diep.
‘En jij mam?’ vraagt Julian dan. ‘En jij papa?’ Tegelijkertijd antwoorden we: ‘de wandeling met de gids in het oerwoud, die zoveel te vertellen had.’
Als ik naar de afkeurende gezichten kijk, begrijp ik dat we nog vaak over onze grenzen heen zullen moeten stappen de komende jaren.