Jongste zus

Vroeger, toen we nog jong, vrij en studerende waren, namen middelzus en ik onze jongste zus ieder jaar mee op zussendag. Toen ze nog echt klein was, gingen we met de trein naar het tropisch zwembad in Rotterdam. De grootste attractie was de enorme zak snoep waar ze ongelimiteerd in mocht graaien.
Toen ze wat ouder werd, namen we haar mee naar Amsterdam, naar het Madam Tussaud Museum en de Dam. Ik herinner me de keer dat we gingen winkelen en ze ons wijs maakte dat ze die dure spijkerbroek best mocht hebben van onze paps; of we het bedrag wilde voorschieten. Woedend was hij, waar we ons mee bemoeiden.

Eenmaal groot en zelf studerende, nam jongste zus ons mee naar een concert van Robin Williams. Wij waren ondertussen niet meer jong en vrij, de uitnodiging voor een avondje uit zonder kinderen namen we gretig aan.
Daar in de Arena, vertrouwde middelzus me toe: ‘ik denk dat ik weer zwanger ben.’ Mijn buik was toen al aardig aan het opzetten en gezamenlijk namen we cola en lieten het bier over aan de jongste die ons vast enorm suf vond.

Jongste zus ging werken, maakte carrière en er ontstonden gemoedelijke, maar zeer strak omlijnde plagerijen. Ze plaagden mij met mijn huisvrouwenbestaan, middelzus werkte te hard en aan jongste zus bleven we vragen wanneer ze nou ‘ns zwanger werd.
We startten met z’n drieën een blog en ook daar was de opstelling in het veld helder. Jongste zus verhaalde over haar dertigersblues en wij over de dozen met babykleertjes die stonden te verstoffen.

Maar opeens is het allemaal voorbij. We kunnen haar niet meer blij maken met onbeperkt snoep eten of een verboden spijkerbroek, we kunnen haar niet meer plagen, ze is niet meer ons zusje, ze is sinds twaalf weken één van ons. Jongste zus is zwanger en ik kan er maar moeilijk aan wennen.