Luiers

‘Vind je mij een goede jongen mama?’ Ik sta samen met Simeon in de wc, hij heeft net z’n darmen geleegd (number two, zeggen de Amerikanen zo eufemistisch) en zoekt bevestiging.
‘Ja, je bent een grote jongen, mama is trots op je.’
‘Ik doe het niet meer in mijn broek hè? Krijg ik nu een snoepje?’
Bijna dagelijks voeren Simeon en ik zo’n gesprekje. Het staat symbool voor de moeite dat het zindelijk worden heeft gekost en hoeveel ik op hem gefoeterd heb. Ik zou dan ook héél graag opschrijven dat we er helemaal zijn, maar helaas.

Als baby had Simeon een hekel aan vieze luiers, meestal begon hij na één plasje al te jammeren. Ik dacht dat naar de wc leren gaan een fluitje van een cent zou zijn. Daar was ik ook wel aan toe.
Het kostte meer dan een jaar om Daniël uit de luiers te krijgen; hij heeft nog steeds de nodige ongelukjes. Ik keek uit naar een snelle overgang zonder elke dag een wasmachine vol vieze broeken; ik had een goed voorbeeld aan Julian die met twee jaar zomaar zindelijk was.
Helaas liet Siem me in de steek. Vooral het loslaten van de grote boodschap was heel moeilijk. Met als gevolg dat hij het pas liet gaan als het echt niet anders meer ging, bij voorkeur met een onderbroek aan. Opa’s en oma’s in Nederland weten daar alles van; logeerpartijtjes afgelopen zomer liepen uit op heel veel was.
‘Als we in ons grote huis zijn, dan ga ik op de wc,' beloofde Simeon steeds en inderdaad, weer terug in de VS werd het beter.

‘Ben je blij met mij?’
Ik knik, negeer de vraag over het snoepje en help Simeon in zijn spijkerbroek. Hij loopt het toilet uit en gaat tevreden met zichzelf verder met spelen. Totdat hij afgelopen nacht met tranen in zijn ogen aan mijn bed staat: 'mijn pyjama is nat en mijn bed ook.' Het duurt even voordat het tot me doordringt dat hij geen luier aan heeft; oeps helemaal vergeten om er gisterenavond eentje aan te doen. Want hij doet wel groot, maar ‘s nachts is het nog steeds een klein jongetje.