Bitterzoet

‘De jongens staan te juichen in de kamer’, schrijft een Amerikaanse vriendin uit Vienna op mijn Facebook pagina over haar zonen. ‘Wat een goed nieuws, we hebben jullie gemist’, schrijft Julian z’n kleuterjuf eronder. ‘Wow, so sad to see you go’, schrijft een moeder van de Downgroep.
Het bericht dat we gaan verhuizen roept veel reacties op die onderstrepen hoe ik me voel: Blij om terug te gaan, verdrietig om opnieuw een leven achter ons te laten.

Julian reageerde niet zo enthousiast als we hadden gedacht. ‘Dat kan toch niet, we hebben hier toch ons huis’ en ‘ik heb nu net weer vriendjes’. Op mijn vraag of hij in de herfst met z’n oude team ‘the blue Crushers’ wil voetballen of wil proberen of hij zich kan selecteren voor het eerste, lichten zijn ogen opeens op. ‘Kom ik dan weer bij Alex en Sabir in het team? Dan wil ik the Blue Crushers.’ Ik vrees dat als we het Canadese nieuws hadden moeten brengen, het huis te klein was geweest en er veel boze woorden gevallen waren.
Een Nederlandse vriendin uit Vienna, die weer in Breda woont, ziet mijn bericht op Facebook en stuurt meteen een emailtje: ‘ik denk dat Sandra wel blij zal zijn dat je terugkomt, hier is haar telefoonnummer.’ Sandra was ook mijn schoonmaakhulp. Ik hoef haar alleen nog maar te bellen en dan kan er één ding van mijn vast enorme verhuis-to-do-list af.
Samen met Harro zit ik over een kalender gebogen. Harro gaat al op 1 april beginnen en we proberen ons een beeld te vormen hoe de maanden tot aan de zomer eruit gaan zien. Niet echt iets om naar uit te kijken.
Ik ga lunchen met mijn enige vriendin hier. Ze is jaloers: ‘wat goed dat het gelukt is om hier weg te komen.’ Samen beklagen we ons over het conservatisme hier, hoe belangrijk de kerk is en dat we dat niet begrijpen. ‘Ik zal je missen, hopelijk volgen we jullie ooit.’
Er staat een afspraak met de makelaar, ons huis moet verkocht. Ik loop een rondje door dit heerlijke huis om alvast wat op te ruimen en weet dat dit het enige moeilijke punt gaat worden. Ik hou van dit huis, het is heerlijk wonen. De enorme patio, het zwembad, de Europees ingerichte keuken, de ruime woonkamer; ik denk dat ik deze materiële zaken het meest ga missen als we Houston verlaten.