Hete thee

‘Nee, dat doe ik niet’, zei Simeon vrijdag nog, terwijl hij de treinrails langer maakte. Hij was nog in z’n pyjama, de school was dicht vanwege de sneeuw die niet kwam. Ik probeerde hem uit te leggen dat we bezoek zouden krijgen, bezoek uit Virginia van Alex, Julian z’n beste vriendje, en Laura, de mama van Alex. Dat Alex en z’n mama geen Nederlands verstaan en dat we dus thuis Engels zouden praten.
‘Dat is zo gek’, voegde Simeon eraan toe, duidelijk niet van plan om z’n schooltaal thuis te gaan gebruiken.

Zatermiddag komen ze dan eindelijk. Julian heeft z’n nieuwe Pokémonspel voor de Nintendo al uitgeprobeerd, heeft z’n Pokémonboeken klaargelegd en al z’n vieze kleren opgeruimd. De jongens vliegen elkaar om de hals en verdwijnen onmiddellijk naar Julian z’n kamer met de deur op slot.
Laura wil wel thee, ze heeft een luxe bus Chinese thee meegenomen. Ik moet lachen, bedenk me hoe cultuurbepaald zoiets als theedrinken is. Hier in Texas drinkt iedereen of water of ijsthee. Warme thee en dan ook nog in een speciale mix van smaken en geuren uit de speciale theewinkel, dat drinkt hier niemand. Zulke thee hoort in democratische kringen thuis, waar geëmancipeerde vrouwen rondlopen. Laura, ze heeft kunstgeschiedenis gestudeerd, is zo’n vrouw en dus drinken we hete thee.
Het is een enorme verademing. Met de jongens achter de Pokémon, met Simeon en Daniël die eerst nieuwsgierig rond Laura hangen en dan toch maar Buurman en Buurman gaan kijken, ontspannen wij buiten in het zonnetje –het weer heeft zich ruim op tijd hersteld- met ons kopje thee. Zonder dat ik me af hoef te vragen of het verkeerd wordt uitgelegd, kan ik praten over het conservatieve milieu hier, waar de kerk in het middelpunt van het leven staat en Obama de grootste vloek is die ooit had kunnen gebeuren.
Van de thee gaan we over op de wijn. Ze brengt roddels en verhalen over onze oude school, Julian z’n oude voetbalteam en ouders die we nog kennen. We zitten met z’n allen aan de grote tafel, met vis van de barbecue en steak voor de jongens.

Julian is ook ontspannen, hij is zichzelf bij z’n vriendje die hem al sinds Kindergarten kent. Op zondag gaan we naar het Space Center en lunchen we buiten op een terrasje aan Galveston Bay. Omdat wij het zo relaxed vinden, komt ook Simeon langzaam los. ‘Do you want to see my boo-boo?’ vraagt hij uiteindelijk en houdt zijn voet met het bijna onzichtbaar geworden wondje van weken geleden omhoog.