Vissen

Wat onthand zit ik achter de grote familiecomputer, mijn oude en mijn nieuwe laptop zijn tot morgen in de Applewinkel voor een digitale kruisbestuiving. De meest noodzakelijke bestanden staan op een USB-stick die nu uit de computer steekt. Met veel misslagen op het toetsenbord, de toetsen zitten net op een andere plek, ga ik aan de slag met een opdracht voor een visgroothandel. De benodigde informatie staat wonder boven wonder op de stick.

Via via kreeg ik van deze groothandel de vraag of ik de teksten voor hun nieuwe, nog te bouwen, website wilde schrijven. ‘Natuurlijk’, schreef ik terug ook al weet ik helemaal niets van vis.
Teksten schrijven voor een website is mijn favoriete idee van een klus. Omdat de lezers van het scherm lezen en met één klik weer weg zijn, moet een websitetekst kort, krachtig en to-the-point zijn. Korte zinnen, heldere lay out: alle fratsen en franjes kunnen weg.
Het helpt dat ik niets van vis weet, ik beperk me automatisch tot de hoofdzaken. Het helpt dat ik niet bij het bedrijf betrokken ben, zonder emoties delete ik bijzinnen, voorbeelden en uitweidingen. Ik weet niet meer van het bedrijf dan de informatie die ze me toesturen.
Uit die informatie komt het beeld van een modern, geavanceerd, efficiënt bedrijf bovendrijven. Dat past prima bij het verzoek om vooral een zakelijke tekst te schrijven. Maar mijn opdrachtgevers vroegen ook om een gemoedelijk accent.
Gewend geraakt aan de behoefte van Amerikaanse bedrijven om overal en altijd hun ontstaansgeschiedenis te vertellen met opvallend vaak de woorden traditional, family, organic, built up with my own hands erin, stuur ik de vismensen een email met de vraag naar het verhaal achter de groothandel.
Op hotmail vind ik een paar uur later het persoonlijke verhaal terug van de eigenaar: hoe hij als tien jarig jongetje al paling verkocht aan de meesters op school. Opeens begint het bedrijf voor mijn ogen te leven. Opeens zie ik mensen met passie in de witbetegelde hal met bevroren vis, opeens krijgt die hal kleur. Het blijft een wonder dat alleen maar woorden, alleen maar letters zo’n effect kunnen hebben. Zelfs als ik ze vanaf een vreemd scherm lees.