Zwoegen

GCLFEDS, zoals bekend het onuitspreekbaare acroniem van de lokale groep voor ouders van kinderen met Down, zocht in de herfst een nieuwe redacteur voor haar nieuwsbrief.
De voorzitster wist van mijn schrijfactiviteiten en het was een kwestie van tijd voordat ze mij belde om de open plek in te vullen. Het vrijwilliger zijn op school beperk ik tot een minimum: daar zijn moeders zat die van het op school rondlopen hun levenstaak hebben gemaakt. Maar ik kan niet altijd nee zeggen, dus ben ik nu redacteur van de nieuwsbrief voor GCLFEDS. Volgende week moet de eerste brief van dit jaar en de eerste van mijn hand verschijnen en ik zwoeg.

Ik zwoeg op het meest onhandige format waar ik ooit mee heb gewerkt. Ooit heeft iemand een leeg Word bestand op het scherm getoverd en is toen tabellen gaan bouwen. Vervolgens zijn die tabellen twintig keer veranderd en is het originele bestand verdwenen. Werkendeweg probeer ik erachter te komen hoe de tabellen opgebouwd zijn en waarom de koptekst toch iedere keer verdwijnt en dat ene tekstblok zich niet laat vullen. Tot ik zere polsen heb van het klikken op de muis.
Ik zwoeg omdat ik er niet meer aan gewend ben om samen te werken. Ik wil de nieuwsbrief graag met andere sortware maken en dat wil het bestuur ook. Mijn voorstel om er dan maar meteen mee te beginnen, werd professioneel van tafel geveegd: er was meer onderzoek naar meerdere softwarepakketten nodig.
De –nieuwe-voorzitter wil een laatste check voordat de brief uitgaat, in het bestuur zijn er verschillende onuitgesproken meningen over het doel en de inhoud van de nieuwsbrief. Er zijn gegroeide verhoudingen, gegroeide manieren: ‘zo doen we dat’ en ‘dat hebben we al eerder geprobeerd en werkte toen ook niet’. Al dat overleg maakt het stroperig.
Maar het meeste zwoeg ik omdat het in het Engels moet. Ik kom erachter dat leestekens hier anders worden gebruikt, dat het gangbare taalgebruik toch wel erg ambtelijk is en ik de behendigheid mis om er in het Engels iets fraais van te maken, wat me irriteert.

Als ik vol goede moed het monsterlijke bestand opnieuw open en de tekst toch weer doorelkaar op mijn scherm verschijnt, ga ik eerst maar ‘ns koffie zetten.