Tien

We zijn bij de bakker in de supermarkt, bestellen z’ n verjaardagstaart, met een voetbalthema natuurlijk, en kopen kaarsjes. Naast echte kaarsjes wil Julian ook z’n jaartal op de taart. En als ik twéé cijferkaarsjes -een 1 en een 0- in het winkelwagentje leg, dringt het opeens tot me door: hij wordt tien en dat is geen klein kind meer.

‘Kinderen van tien zijn toch wel zo’n beetje af?’ Met deze vraag opent de redacteur van het Volkskrant Magazine een speciale editie die geheel is gewijd aan de tienjarigen in onze samenleving. Ik schrik als ik die vraag lees, dat gevoel heb ik helemaal niet. Volgens mij moet het nog steeds beginnen. Het makkelijke werk -zindelijk worden, jezelf aankleden, veters strikken-zit erop, het moeilijke deel -hoe red je je in de samenleving?- begint z’n voet tussen de deur te krijgen. Gelukkig is de rest van de redactie van het Magazine het met me eens, er moet nog elke dag opgevoed worden.

Met grote interesse lees ik de interviews met Nederlandse tienjarigen verderop in het blad en concludeer dat Julian nog echt een kind is vergeleken met hen. Is dat een verschil tussen het Nederlandse en Amerikaanse opvoeden? Zijn kinderen in Nederland eerder zelfstandig? Worden Amerikaanse kinderen teveel gepamperd en achternagelopen? Er is een groot verschil tussen overal met de auto naar toe gebracht worden of zelf op de fiets naar de voetbaltraining gaan. Wij zijn hier één van de weinige ouders zijn die niet de hele training langs de lijn staan.

Of is Julian nog heel kinderlijk? Hij heeft twee kleine broertjes, waar hij bij gebrek aan een eigen sociaal netwerk veel mee speelt. Moet ik me zorgen maken?

Na enige druk van onze kant, vindt Julian het toch leuk om een feestje voor zijn verjaardag te organiseren. Hij wil graag vier vriendjes uitnodigen. We sturen een email of ze zin hebben om op zaterdagavond pizza te komen maken en eten en daarna een film te kijken.

Ze komen alle vier, wat mij verbaast. Meestal nemen Amerikanen uitnodigingen voor verjaardagen niet zo serieus. De vijf jongens gaan naar buiten, genieten van het mooie weer en de trampoline. Ze ook best nog wel even met hun handen in de bloem graaien en kaas over de pizza strooien.

Ondertussen wordt er alleen maar gekletst, gegiecheld en gestompt. Julian is het middelpunt van dit vriendengroepje. Ik had hem van te voren uitgelegd wat het betekent als je gastheer bent: dat je dan moet zorgen dat iedereen het naar z’n zin heeft.

‘Mam, hoe moet het nou? Wij willen met de bal, maar Kyle wil liever op de trampoline.’ komt hij gezagsgetrouw vragen als ik deeg sta uit te rollen.

Ik laat de verhalen in het Volkskrant Magazine voor wat ze zijn en geniet van Julian, die z’n tien jaar op eigen wijze beleeft door vooral zichzelf te zijn.