woensdag 9 maart 2011

Voetbal

Maandag ging Simeon mee om Julian naar z’n voetbaltraining te brengen. Hij ging in volledige uitrusting: voetbalschoenen, scheenbeschermers, hoge sokken, sportbroekje, shirt. In de auto terug naar huis verzuchtte Siem: ‘nog één nachtje slapen.’ En inderdaad, gisteren was het dan eindelijk zo ver: z’n allereerste echte voetbaltraining.

Natuurlijk regende het. Ik had de hele dag de website van de club in de gaten gehouden (op de iPhone want internet deed het gisteren aan het einde van de middag pas weer) of de velden open zouden blijven. Meestal gaat het sein bij de eerste echte stortbui op rood, maar gisteren tot ons grote geluk niet. We hoefden Simeon niet teleur te stellen.
Om vijf uur zat hij helemaal klaar, z’n nieuwe rode bal onder zijn arm, een granolabar in z’n tas. Want als je gaat voetballen mag je snoepen. De training zou pas om kwart voor zes beginnen.
Al om half zes parkeerde ik bij de voetbalvelden. ‘Heb ik hier voetbal? Op het grote veld? Net als Julian?’ Simeon had blijkbaar ondanks mijn uitleg, het kleine zaaltje van de peutervoetbal in z’n hoofd en moest even schakelen.
Net toen we uit wilden stappen, begon het uit de donkere, dreigende wolken te plenzen in plaats van te miezeren. We bleven in de auto wachten, tot er meer kleine jongetjes op het veld verschenen en de regen weer over ging in miezer.
Coach Berry bleek een fanatieke. hij hield de acht vier- en vijfjarigen (zeven jongetjes en één meisje) tot zeven uur bezig. Dribbelen, schieten, nog meer dribbelen, naar elkaar schieten -‘gebruik de binnenkant van je voet Simeon, niet de punt’- en tot slot een wedstrijdje. Ik was doorweekt, was moe van het staan, had het wel gezien. Simeon straalde en wilde alleen maar weten wanneer hij weer mochten voetballen.
‘Donderdag, nog twee dagen naar school’, vertelde ik hem vanmorgen. ‘Vanavond is Julian weer aan de beurt.’ De auto weet de weg naar de voetbalvelden ondertussen zelf te vinden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten