woensdag 2 maart 2011

Windmolens

De school stuurt meteen foto’s door en bedankt me voor mijn bijdrage aan het internationale besef van de leerlingen, een belangrijk streven voor de school. Mijn bijdrage bestond uit een presentatie over Nederland, voor alle klassen van Simeon z’n school. Wat vertel je dan?

Ik heb verteld over de koningin, Willem-Alexander, Maxima en de drie meisjes. Omdat ze het zelf moeten doen zonder upper-class families (behalve de Bush-clan en de Clinton-clan), smullen Amerikanen altijd van koningen en koninginnen.
Ik heb verteld over tulpen, windmolens en veel water. Over Amsterdam, de grachten en de fietsen. Over de euro, over de Nederlandse taal, over hoeveel kleiner Nederland is dan Texas (16 keer) en hoe ver het vliegen is. Natuurlijk over voetbal, dat wij toch echt geen baseball spelen en waarom het nationale team in oranje speelt.
Kinderen vinden het altijd leuk om Nederlandse woorden te leren, dus zeiden ze allemaal netjes ‘tot ziens’ en ‘dank je wel’ toen ze weggingen. Ik haalde mijn poster van de Keukenhof weer van de muur, rolde de kaart van Nederland weer op en bedankten de juffen netjes dat ze mij de gelegenheid hadden gegeven om iets te vertellen. De Amerikaanse beleefdheidsceremonies passen me ondertussen prima.

Ik vertelde niet over de verkiezingen van vandaag. Ik vertelde niet over het politieke gedoe, de poleralisatie, de botsende belangen. Ik vertelde ook niet over de harde bezuinigingsvoorstellen die op tafel liggen, waardoor veel kinderen het moeilijk gaan krijgen in het reguliere onderwijs. En niet over de kans die de Nederlandse bevolking vandaag had om daar nee tegen te zeggen.
Dat is voor de kinderen en juffen van deze Amerikaanse prive-school te ver van hun bed. Maar hopelijk voor jullie niet en heb je je stem laten horen vandaag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten