Met m’n handen in m’n zij sta ik in onze enorme inloop kledingkast. Wat zal ik vandaag weer ‘ns aantrekken? De driekwart spijkerbroek die ik ooit in Rockanje in een boetiekje vond met die aardige verkoopster, is echt versleten. De t-shirts die ik nog niet eens zo heel erg lang geleden heb gekocht vertonen slijtgaatjes omdat ik tegenwoordig een riem -met grote stoere gesp- om mijn korte broeken draag. Het is eigenlijk hoog tijd voor een bezoekje aan de kledingwinkels in de mall.
Sinds januari werk ik me drie ochtenden per week in het zweet op het roei-apparaat dat al maanden in onze slaapkamer staat en me steeds verwijtender ging aankijken. Sinds januari laat ik ook al het ijs, snoep en chocola staan en schep ik ‘s avonds maar één keer mijn bord vol.
Sinds januari durf ik iedere week op de weegschaal te staan en langzaamaan zakt het aantal pounds dat in het venstertje te zien is. Nu ik over de eerste schrik heen ben, in pounds weeg je opeens wel erg veel, heb ik veel plezier van mijn Amerikaanse weegschaal. Iedere week een halve pound klinkt beter dan iedere week twee ons.
Dus sta ik in onze kledingkast en haal een oude witte broek van het haakje. Zou ik ‘m weer passen? Aangemoedigd omdat ik de rits met gemak dicht krijg, durf ik het aan en ga naar de mall.
Bij de Ann Taylor, mijn favoriete winkel, neem ik gewoontegetrouw een broek in maat tien mee naar de paskamer. Ik trek ‘m aan aan draai naar de passpiegel. Ik hijs de broek omhoog, die als ik ‘m loslaat, weer halverwege m’n heupen zakt. Te groot.
Maat acht is de Amerikaanse equivalent van maat 38. Nu zullen de Amerikaanse maten vast wat ruimer zijn dan de Europese, maar toch. Het is wel erg lang geleden dat ik een broek in maat 38 in de kast had hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten