Sinds we hier wonen staat het huis naast ons te koop. In het begin droomde ik van een leuk gezin met jongens in onze leeftijdscategorie dat het huis zou kopen. Een gezin waar we mee zouden kunnen barbecuen en waar we even binnen zouden kunnen lopen als er wat was.
Maar toen een ander huis tegenover ons verkocht werd en daar een chinees gezin kwam wonen dat de deur stijf op slot hield, stopte ik met dromen en maakten we er het beste van met de buren die we hadden. Nu is het huis naast ons eindelijk verkocht.
De voormalige eigenaren waren vooral ontzettend opgelucht, het huis was een financieel blok aan hun been. En ondanks alles was ik nieuwsgierig wie er zouden komen wonen. Afgelopen zondag spiekte ik tussen de luxaflex door en ving ik een glimp op van de buurvrouw. Ik ken haar, was mijn eerste gedachte. Niet van school, want ik wist al dat de dochters van tien en zeven (!) naar een privé-school gingen. Van het zwemteam van vorig jaar, ik wist het zeker.
Gisteren stond ze buiten, ik greep mijn kans. Ik zocht mijn slippers en liep over het gras naar hun oprit.
‘Hi’, riep ze meteen, ‘I know you!’ Ze had dus ook gespiekt en de link naar het zwemteam gelegd. Ze begon te vertellen dat ze zichzelf buiten gesloten had en nu op de slotenmaker wachtte.
‘Wil je binnen wachten?’ Ik bood meteen een kop koffie aan. Dat ging haar net te ver, maar een kwartiertje later stond ze toch aan de deur. Of ze even naar de wc mocht en gebruik mocht maken van de telefoon, haar mobiel lag binnen, naast de sleutelbos.
We kletsten tot de slotenmaker eindelijk arriveerde.
Ze verhuizen deze week al. Ik heb zomaar het gevoel dat we een paar leuke laatste maanden gaan krijgen in Texas. Wie weet zelfs met barbecue.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten