vrijdag 1 april 2011

showroom


Zonder dat we er zelf erg in hadden, was ons huis aardig volgeslipt met spulletjes: papieren van school, geeltjes, DVD’s, sokken, knuffels, boeken, kranten. Pas toen ik een paar weken geleden met de makelaar door het huis liep, viel het ook mij weer op. Op zijn commando zijn we aan het opruimen geslagen.

Alle overbodige mappen moesten uit het kantoor, zodat ook die ene Lundiakast weg kon en een kijker kan zien hoe groot het kantoor eigenlijk is.
De eetkamer is de kamer die iedereen die binnenkomt als eerste ziet. Dus die moest netjes, met kaarsen op de tafel en een kleedje.
In de woonkamer moesten twee van de drie boekenkasten weg. Amerikanen houden niet van volle kasten en blijkbaar ook niet van boeken. In de woorden van de makelaar: ‘ik wil lege muren zien, zodat een kijker meteen kan zien waar hij (en niet zij) zijn 60 inch TV op kan hangen.’
De keuken, heel erg open, moest ook leeg zodat ons mooie donkere graniet te zien is en de gele tegeltjes kunnen schitteren. Tegeltjes die ik overigens zelf heb uitgezocht en waarbij de aannemer zijn bedenkingen had: ‘te Europees…’ Ze hebben al heel wat positieve reacties losgemaakt.
In de badkamers geen tandenborstels, geen kammen of washandjes. In de speelkamer geen rijen boeken, geen stapels spelletjes, geen bakken met lego. De planken van de ingebouwde kast moesten vrijwel leeg, zodat de kijker een indruk krijgt hoe groot het is.
In de ouderslaapkamer moest het mooie bureautje van Harro z’n opa weg, omdat het het zicht naar de tuin belemmerde. Ons roeiapparaat mocht blijven staan, maar niet van harte.
De slaapkamers van de jongens moesten ontdaan worden van rondslingerende autootjes, boeken, Donald Ducks, knuffels, pyjama’s, nintendo-spelletjes en de bedden opgemaakt.

Vanmorgen kwam de makelaar foto’s maken, volgende week gaat er een bord in de tuin. Ik heb nog niet bedacht hoe we in deze showroom met drie kinderen gaan wonen.

1 opmerking: