‘Ik ben er weer, hoor’, meldt oma door de telefoon. Ze is weer thuis, ze heeft een goede reis gehad, heeft haar tas weer uitgepakt en Simeon z’n tekening opgehangen.
‘Het is stil hier, ik moet wel weer even wennen.’
‘Ja, dat geloof ik graag’, antwoord ik direct. Met de jongens is het altijd druk en lichtelijk chaotisch. We hebben veel gedaan, oma heeft langs de lijn van het voetbalveld en het zwembad gezeten, gekaart met Julian, gelezen met Daan en naar Simeon z'n eeuwige geklets geluisterd.
Met oma weer naar huis, vallen wij weer terug in onze routine en begint het grote aftellen.
Vanmiddag heeft Simeon z’n laatste voetbalwedstrijd en dan kunnen alle voetbalspullen in de doos op de verhuizers wachten. Aanstaande zaterdag heeft Julian z’n eerste zwemwedstrijd. Het zwemteam is nu echt op stoom, de trainingen zijn zwaar.
Nog twee weken en dan begint de zomervakantie. Al het schoolwerk en alle rapporten kunnen dan in een box, met een sticker ‘Brookwood 2010-2011’ erop. Ook die box gaat in de kast op de verhuizers wachten.
Ik maak nog één nieuwsbrief voor GCLFEDS, de lokale groep van ouders van kinderen met Down, maar ik merk dat ik niet meer zo gemotiveerd ben. Het is niet meer mijn ding, mijn groep. Ik ben blijkbaar al aan het afscheidnemen.
Nog zes weken een strak geplande agenda van Harro die af- en aanvliegt. Nog zes weken de jongens opmonteren dat het echt een hele week duurt voordat papa weer komt.
Nog zes weken het huis schoonhouden voor bezichtigingen die er niet zijn. Ik geloof dat we ons huis niet in een slechtere markt te koop hadden kunnen zetten. Nog zes weken genieten van het zwembad en onze heerlijke tuin.
Nog zes weken en dan begint het werk pas echt. Inpakken doen de verhuizers, uitpakken en het nieuwe huis inrichten doen we zelf. Dus begin ik overnieuw met aftellen: nog acht weken en dan zit ik met oma aan het Friese water met een Nederlands kopje koffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten