Ik krijg een berichtje van de dochter van mijn vroegere baas. De dochter die ik me uit de verhalen herinner als student, maar die ondertussen is getrouwd en kinderen heeft. Ze schrijft me om te vertellen dat haar vader rustig, in het bijzijn van familie is overleden. Het is nog vroeg in de ochtend als ik haar email tot me door laat dringen. Ik trek m’n sportkleren aan, zet het roeiapparaat op 3500 meter en al roeiend laat ik me terugvoeren in de tijd.
Terug naar de tijd van feestjes bij hem thuis, georganiseerd door zijn vrouw. Feestjes om het einde van het jaar te vieren met collega’s. Elk jaar staken we de draak met onze baas: hoe kan je nu een vloer van tropisch hardhout in je huis leggen als je directeur bent in het milieubeleid?
Harro en ik gingen er op de fiets naar toe, want we wisten van te voren dat de wijn rijkelijk zou vloeien. Elk jaar hield de directeur een betoog dat het toch echt tijd werd dat Harro mij ten huwelijk zou vragen, zijn zegen hadden we. Toen we dan eindelijk gingen trouwen, was mijn baas de ster van ons feest.
Terug naar tijd van de reis door Amerika die m’n baas organiseerde en waar ik, als beloning voor hard werken, met mee mocht. We hielden er presentaties over het Nederlandse milieubeleid, maar we gingen voor de leuk. Vis eten in Boston en de Empire State Building beklimmen in New York.
Afgelopen winter had ik contact met hem gezocht, omdat ik hoorde dat hij ziek was. ‘Het gaat nu weer,’ schreef hij terug. ‘ik zou het leuk vinden als je langskomt als je in de zomer in Nederland bent.’ Zoals altijd was hij vol belangstelling voor de kinderen en hoe het ons verging in het buitenland.
Gisteren was de crematie, er waren 500 mensen. ‘Indrukwekkend en door hem zelf geregisseerd’, doet een oud-collega verslag. Komende zomer is voor mijn baas te laat, maar ik ga met oud-collega’s een glas (of twee) op hem drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten