Zo, ik ben bijgepraat over alle familieperikelen. Over mijn oom die 65 werd en hoe leuk het feest was dat hij gaf (nog gefeliciteerd), over de nieuwe overkapping in de tuin van middelzus (ziet er goed uit), over de gezondheidsperikelen van al mijn tantes die ook een dagje ouder worden, mijn nicht die nog steeds in Argentinië woont, de ondeugende capriolen van kleine neef en hoe mooi rond de buik is van jongste zus.
Ik weet alles over het mooie weer in Nederland en dat jullie net als wij hier snakken naar wat regen. Ik weet over het geknoei van de onderwijsminister, die met cijfers heeft gegoocheld om de bezuinigingen op het rugzakje en het speciaal onderwijs te verkopen (lees hier).
We hebben weer tijgervlokken in de kast waar Simeon zijn boterham het liefst mee belegd. Naast de vlokken staat een vers pak hagelslag. De jongens hebben nieuwe Nederlandstalige boekjes over Garfield, Dinosaurussen en voetbal en ik kon me gisteravond in bed nestelen met de Libelle.
Oma is goed aangekomen en brengt een welkome wind aan Nederland met zich mee. Maar het allerleukst aan oma is toch wel haar verbazing over Daniël z’n vorderingen. ‘Kan hij dat echt lezen? Jeetje, wat gaat hij veel vertellen! Hij praat bijna beter dan Simeon. Heeft hij dat zelf geschreven? Sil, hij is echt vooruitgegaan.’ Complimenten die ons motiveren om toch vooral door te gaan.
Veel plezier met je moeder!
BeantwoordenVerwijderenSxx