Het is nog maar net licht buiten als Julian en ik de deur achter ons dicht trekken. Ondanks de douche, wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Tien voor half zeven op zaterdagochtend, wat een onzinnige tijd. Julian naast me is ook nog stil. ‘Zitten m’n googles in je tas?’ vraagt hij voor de zekerheid en als ik hem z’n nieuwe rode zwembrilletje heb laten zien, lopen we zwijgend naar het buurtzwembad.
Daar is het een drukte van belang, ondanks het vroege tijdstip. Het zwembad wordt alleen voor deze ochtend omgebouwd van recreatiebad tot wedstrijdbad. Startblokken, tafels met computers voor de verwerking van de tijden, een startpistool met luidsprekers, bankjes voor de zwemmers om zich te verzamelen en alvast in de juiste volgorde te gaan zitten zodat iedereen in de juiste baan zal zwemmen, vlaggetjes die boven het water aan de rugzwemmers moeten gaan aangeven dat ze er bijna zijn, een zak vol met stopwatches, alles komt uit de kast. Inclusief een grote batterij buizen waarmee een overkapping gebouwd wordt, om de start af te schermen van de zon.
Julian meldt zich en krijgt de nummers van de ‘events’ die hij zwemt op zijn hand geschreven. Omdat dit een oefenwedstrijd is, er is vandaag geen tegenstander, zwemt Julian net als iedereen alle slagen, zodat iedereen een tijd achter zijn naam heeft voor zowel de rugslag, als de schoolslag, als de borstcrawl als de vlinderslag.
Volkomen anders dan de oefenwedstrijd van vorig jaar, weet ik wat ons te wachten staat. Ik heb de iPad mee om aan m’n boek te werken; zwemwedstrijden duren vooral heel lang. Ook volkomen anders dan vorig jaar, word ik nu aan alle kanten begroet.
‘Hi, Silvie,’ zegt de dame die die vrijwilligers coördineert als ik me kom melden, ‘je staat vandaag in de ready-area.’ Ik knik, ik weet wat dat betekent en wat ik moet doen.
De meisjes uit Daniël z’n klas die net goed genoeg kunnen zwemmen om mee te doen, komen vragen waar Daniël is. ‘Hij komt straks nog kijken’, beloof ik ze.
Ook Julian weet van de hoed en de rand. Met vriendjes bediscussieert hij wie in de eerste heat zwemt, de ronde met de snelste zwemmers.
Als Julian tijdens de 50 yards vlinderslag in de baan naast z’n beste vriendje zwemt en ze samen strijden om de derde plek, gillen de moeder van het vriendje en ik om het hardst om onze zonen aan te moedigen. Julian tikt net als eerste aan, het scheelt een tiende van een seconde. Ik kijk de moeder aan en we moeten om onszelf lachen. De jongens vertellen enthousiast, ze hebben genoten van de strijd. Het is opeens niet meer erg om volgende week zaterdag weer om zes uur op te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten