zondag 12 juni 2011

Logistiek

Zaterdag. Julian z’n zwemwedstrijd begint om half zeven en duurt zeker tot half twee. De borstcrawl-estafette is als laatste aan de beurt en omdat Julian lid is van het estafette-team, mogen we ook echt tot half twee blijven. Bovendien wordt er van ons ouders verwacht dat we ons steentje bijdragen aan de organisatie van de wedstrijd. Het is vandaag mijn beurt om de zwemmertjes in de juiste volgorde te zetten, zodat ze op het juiste moment bij het juiste startblok verschijnen.
Simeon heeft om half twee een verjaardagsfeestje op een manege. Na een blik op Mapquest is het iets meer dan een half uur rijden naar de paarden. Daarvoor moet hij lunchen en ik moet nog op zoek naar een lange broek.
Voor Daniël is het veel te warm om lang bij de zwemwedstrijd te zijn. Er wordt gezwommen in een buitenbad en de zon schijnt venijnig deze dagen. Het is een redelijke logistieke operatie om het zo te organiseren dat hij ook nog een leuke zaterdag heeft.
Tot zover niets aan de hand. Het is een gewone zaterdag, met het gewone gepuzzel.

Als ik opsta om op tijd richting ‘t bad te gaan, check ik gelukkig mijn email. Er is een verzoek om een bezichtiging via het automatische systeem van de Houstonse makelaars. Om één uur.
De logistieke radartjes in mijn hoofd gaan meteen aan het werk, hoe organiseren we dit? We hebben niet de luxe om deze bezichtiging te weigeren, het huis moet verkocht. Ik maak Harro wakker en we bespreken hoe we de bezichtiging inpassen in ons toch al ingewikkelde schema. Het betekent niet alleen dat we twee uur lang ons huis niet in kunnen, het betekent vooral dat we daarvoor moeten opruimen.
Uiteindelijk doe ik mijn vrijwilligerswerk in de eerste helft van de lange zwemochtend, terwijl Harro thuis opruimt. Dan komt hij naar het zwembad en ga ik thuis de rest opruimen. Ik mis drie van Julian z’n vier races. Gelukkig vinden de ouders van het jarige vriendinnetje het goed dat Daniël ook komt paardrijden.

Ik jaag door het huis, werk de was weg, maak de bedden op, constateer dat Harro de keuken en het zwembad netjes heeft gedaan, geef de bloemen een extra slok water, en ruim verdwaalde legoblokken en autootjes op. Ondertussen houdt Harro me per SMS op de hoogte van Julian z’n zwemtijden.
Als ik om vijf minuten voor één, hijgend en het zweet van m’n gezicht vegend, Simeon en Daniël in de auto gesp, de tas met boterhammen -we hebben nog niet geluncht- op de stoel naast me zet en het glimmende en glanzende huis afsluit, gaat de telefoon. Het is de makelaar. De kijkers zijn verlaat, of de bezichtiging ook van half vier tot half zes kan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten