donderdag 16 juni 2011

Vertaling


Een etentje met moeders die ook een kind met het syndroom van Down hebben, is altijd iets om naar uit te kijken. Uiteten in een restaurant zonder kinderen is al een kadootje, als je dat dan kan doen met moeders die je zorgen en blijdschap delen is dat zeer ontspannen. Gisteravond hadden de moeders van de lokale Downgroep een afscheidsetentje voor me georganiseerd.

We hadden afgesproken in het meest fancy restaurant in onze wijde omgeving, Cullen’s. We bestelden een fles Pinot Grigio en dronken ons eerste glas aan de bar. Ik vertelde wanneer we precies weggingen, dat we al een huis hadden in Virginia en de jongens terug zouden gaan naar hun oude school.
Dat bracht de discussie op wel of niet samen naar school. Eén van de aanwezige moeders heeft twee jaar geleden, ontevreden met het Texaanse schoolsysteem, een eigen school geopend speciaal voor kinderen met Down. Het is een soort omgekeerde wereld, in Nederland wordt zo hard gestreden om alle kinderen naar de reguliere school te krijgen en hier opent iemand een eigen speciaal onderwijsschool. Wel heel interessant, ik heb spijt dat ik in de afgelopen maanden geen tijd heb gemaakt om haar school te bezoeken.

We namen de rest van de fles wijn mee naar onze tafel en bestelden nacho’s met een spinazie-artisjokdip en een hoofdgerecht. ‘Ik heb voor het nagerecht een taart besteld, hou een gaatje open’, waarschuwde Tiffany, die de avond organiseerde.
‘Ben je nog aan het schrijven?’ vroeg de moeder van de speciale school nieuwsgierig.
Ik vertelde over mijn boek dat op 17 september uitkomt. Ik vertaalde de titel en vertelde dat het een bundel is met verhalen over ons leven in Texas.
‘Het is zoeken naar een evenwicht,’ legde ik uit, ‘veel verhalen gaan natuurlijk over Daniël, maar ik wil geen stempel met ‘Downsyndroom’ op het boek, omdat dat andere lezers zou kunnen afschrikken.’
‘Dus daarom geen foto van hem op de voorkant’, snapten de moeders wat ik bedoelde.
‘Nee, maar wel in de tekst op de achterkant’, knikte ik.

De ober kwam een gigantische chocoladetaart brengen, met ‘we’ll miss Silvie’ erop gespoten. De taart was smeuïg, luchtig, met veel chocola. Ik legde een waarschuwend stemmetje dat ‘weegschaal, weegschaal’ riep het zwijgen op door te genieten van een grote hap.
De moeders kwamen terug op mijn boek: ‘wanneer komt de Engelse versie uit? Wij willen het ook lezen.’
Ik snapte ze helemaal en voelde me schuldig dat ik ze moest vertellen dat een vertaling er (nog) niet in zit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten