‘Take me out to the ball game, take met out to the crowd’, gaat het refrein van een oud liedje dat vandaag de dag nog steeds gezongen wordt in een baseballstadion, leerde ik vrijdagavond. De baas van Harro had zijn medewerkers met hun gezinnen uitgenodigd in de box van het bedrijf om the Nationals, het team van de hoofdstad, in actie te zien. Dus reden we in de file Washington DC in.
Het was heerlijk om al na vijftien km midden in de stad te zijn, in plaats van eerst lange kilometers te moeten maken over een grijze I45 met eindeloze stripmalls aan beide kanten van de snelweg voordat het centrum in zicht komt.
In plaats van een skyline met alleen maar wolkenkrabbers, zagen we de naald van het Nationaal Monument verschijnen, net als de koepel van het Capitool en reden we tussen relatief oude gebouwen door. We namen de weg langs de Potomac, tussen hoge groene hoge bomen door met prachtige doorkijkjes over de rivier.
In het stadion liepen we naar de skybox, waar het eten klaar stond en bier en wijn in de koelkast lagen. De jongens gingen buiten in de luxe stoelen zitten, de wedstrijd was al begonnen, en wij schudden binnen handen en namen wat te drinken.
‘Wil je kip Daan? Willen jullie popcorn en een hotdog?’ Ik voorzag de boys van echt baseball-eten en daarna rustig een praatje maken met Harro z’n baas.
‘Ja, de verhuizing gaat dit keer niet vanzelf, het is een zooitje’, gaf ik meteen toe. Harro had al verteld dat ik niet zo blij was geweest de afgelopen week.
Al kletsend keken we met een schuin oog naar de wedstrijd, die eeuwig duurde en waar niets gebeurde, en namen nog maar een handje popcorn en chips.
Er werd in twee inningen van de negen gescoord, met één homerun voor de Nationals. Verder veel wijdballen en foutslagen, waardoor het spel niet eens op gang kwam en de sfeer in het enorme stadion niet sprankelend wilde worden.
Toch hadden we een leuke avond, tussen aardige mensen, die toegaven dat ze ook niet voor hun plezier in Houston hadden gewoond. Op de terugweg, staarde ik over de Potomac naar de verlichte gebouwen die Washington zo kenmerken.
Texas lijkt al heel ver weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten