dinsdag 12 juli 2011

Uithuizig

De afgelopen twee jaar heb ik me meer dan eens druk gemaakt over Julian z’n vriendschappen. Voor zijn eerste Texaanse verjaardag kwamen vier jongens op zijn feestje, twee hadden afgezegd en meer dan zes wist Julian echt niet te bedenken.
Het tweede jaar in groep vijf ging beter, maar toch. Er woonden geen vriendjes zo dicht in de buurt dat hij er even naar toe kon lopen, laat staan dat er jongens bij ons aanbelden om te vragen of hij kwam spelen.
Al z’n speelafspraken vroegen om communicatie tussen de ouders (lees: moeders), niet echt handig als je tien bent. Bovendien kende ik niet alle moeders even goed en leverden de culturele verschillen wel eens miscommunicatie op.
Al met al zoveel gedoe, dat ik het niet meer op kon brengen om voor Simeon en Daniël dezelfde acties te beginnen. Ook al knaagde het aan me dat ze zo op elkaar aangewezen waren om te spelen.

Een week zijn we nu in Virginia. Afgelopen donderdag nodigde een Canadese vriendin ons uit om te komen zwemmen in haar buurtzwembad. We plonsden lekker in het rond en spoelden het verhuisstof van ons af.
We waren nog geen vijf minuten thuis van dit zwemfeestje of de buurjongen stond aan de deur: ‘heeft Julian zin om mee te gaan naar Chuck E. Cheese?’ Natuurlijk, Julian wilde graag mee naar deze afzichtelijke kinderspeelhal waar je ook nog pizza kunt eten.
Zaterdagmiddag stond dezelfde buurjongen er weer: ‘heeft Julian zin om mee te gaan naar het zwembad?’ Een vraag die Julian in verwarring bracht, want hij had net naar een ander vriendje gebeld om te vragen of hij kwam spelen. Julian wist even niet hoe dit luxe-probleem op te lossen, zoiets had hij nog nooit bij de hand gehad.
Gelukkig wilde het andere vriendje ook wel op zondag komen (en maandag…).

De Canadese vriendin heeft een zoontje van Simeon z’n leeftijd. ‘Denk je dat Simeon het leuk zou vinden om bij ons te komen spelen?’ vroeg ze gisteren.
‘Ik heb eigenlijk geen idee of hij dat durft’, reageerde ik. ‘Maar laten we het proberen.’ Simeon lijkt altijd wel stoer, maar kan ook heel verlegen achter mijn benen wegkruipen.
Tegen mijn verwachting in zat Simeon vanmorgen stralend buiten op het stoepje te wachten tot hij opgehaald werd: ‘ik ga bij Christopher spelen.’ Blij stapte hij in de auto, er helemaal vol van dat hij zonder mij én zonder Daniël op stap mocht.

Opeens heb ik uithuizige kinderen, die gretig sociale contacten leggen en huppelend weer terug komen. Ik geniet ervan, vooral omdat het zo vanzelf gaat.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten