Mijn iPhone draait overuren. Gebruikte ik ‘m in Houston vooral als emailontvanger en -verzender -dus zeg maar als intermediair tussen Nederland en Texas- en belde ik er af en toe mee, hier stroomt opeens mijn berichtenapp over en rinkelt de telefoon regelmatig. Ik had snel in de gaten dat ik m’n Facebook account vaker moet checken; sociale media worden hier actief gebruikt om in contact te blijven als er even geen tijd is om koffie te drinken.
Met de vriendin waarmee ik na wat zoeken in de agenda’s wel tijd vindt om koffie te drinken, spreek ik af in een schattig koffiebarretje in Church street. Dit is dé centrale straat in Vienna met boetiekjes, oude huizen en leuke restaurants. Vergelijkend met Nederland is het niet veel, terugkomend uit Houston heeft Vienna met deze straat opeens veel charme en een echt historische centrum.
We gaan aan een tafeltje zitten met onze cappuccino in een echte mok en praten over zaken die er toe doen: haar overleden moeder, de manier waarop de Obama-regering wordt tegengewerkt, huwelijkse perikelen.
Aan een tafeltje wat verderop staat een groepje moeders op. ‘Hé,’ roept er ééntje als ze mij ontwaart, ‘jij was toch verhuisd? Zijn jullie terug?’ Ik knik en vertel over de verhuizing en dat we inderdaad terug zijn op Freedom Hill. ‘Leuk’, zegt ze. ‘Dan zie ik je vast wel weer op school.’
‘We kunnen aanstaande zondag niet, maar komen graag een andere keer pizza’s eten’, smst een Nederlandse moeder. Haar twee zonen -Jaap en Pieter- zwemmen in dezelfde groep als Julian.
‘Wie heeft er zin om naar de film te gaan?’, emailt een andere dame, met kinderen bij Simeon op school. ‘Je hoeft niet te reageren, gewoon komen.’
‘Angus wil graag een keer met Simeon spelen, wanneer schikt het?’ Deze vraag komt via Facebook binnen, maar we spreken echt wat af als we elkaar de volgende morgen op school treffen.
Bij de Wholefoods, waar ik met Simeon wil gaan lunchen, tref ik Alex z’n moeder. Niet zo gek want ze houdt als wij van biologische producten. Ze komt snel een keer koffiedrinken. Terwijl we staan te praten, zwaait Simeon naar een meisje uit z’n klas.
Als Simeon en Daniël buiten fietsen, komen er twee buurvrouwen naar buiten om kennis te maken. 'Jullie komen uit Nederland, toch? Dat hoorde ik van Lisa', begint een oudere dame het gesprek. Lisa is de moeder van Sophia, een meisje met het syndroom van Down dat bij ons om de hoek woont -en dus in hetzelfde special onderwijsklasje zit als Daniël.
Het lijkt allemaal zo gewoon, het zijn hele normale sociale contacten. Maar na twee jaar relatieve stilte in Houston moet ik er aan wennen. En m’n iPhone ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten