‘Nee, hier geen zwembad, zwembad thuis.’ Daniël zit naast me, buiten aan tafel z’n boterham met nutella op te peuzelen en kijkt om zich heen. Ik concludeer dat voor hem thuis nog steeds het huis in Houston is en dat hij het zwembad mist. Hier kunnen we niet zomaar even gaan zwemmen. We kunnen zelfs niet naar een zwembad. Alle buitenzwembaden zijn besloten en hebben wachtlijsten om lid te kunnen worden. Toch willen de jongens - en ik ook- graag weer ‘ns een duik nemen.
Voordat we naar Houston verhuisden, waren we lid van Lee Graham, een buitenzwembad met een leuk zwemteam en een groot speelbad. Omdat we dachten nooit meer terug te keren, verkocht ik ons lidmaatschap.
Sinds maart ben ik al bezig om een nieuw abonnement te bemachtigen. Het zwembad neem geen nieuwe leden aan, we moeten het hebben van iemand die wil verkopen. Ik struin door mijn beperkte netwerk, benader de mensen die hun kaart via de website te koop aanbieden, maar het levert niets op we kunnen niet naar binnen. Ik google andere zwembaden: te duur, te ver weg, te klein en ook vol.
We verhuizen, zitten buiten in de zon en kijken verlangend de lege tuin in. Lamlendig springen de jongens op de trampoline. ‘Veel te warm mam om te springen, kunnen we niet een opblaasbaar zwembad kopen?’ Met een sip gezicht hangt Julian in de tuinstoel.
Dan krijg ik een email van een Nederlandse kennis die hier in de buurt woont. ‘We gaan plotseling naar Duitsland verhuizen’, schrijft ze. ‘Zijn jullie nog geïnteresseerd in ons Lee Graham lidmaatschap?’
Zoals dat gaat op een verkopersmarkt kostte het ding een fortuin, maar gisteren zat dan eindelijk het eigendomspapier bij de post. Ik heb direct de zwemtas uit de kelder gehaald, we zijn in de auto gestapt en 20 minuten later sprongen we in het water.
‘Ze kunnen echt goed zwemmen’, merkte Kim op, onze nieuwe au pair.
Komende maandag is het Labor Day, de traditionele afsluiting van de Amerikaanse zomer. Dan gaat het zwembad dicht. We gaan vandaag maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten