Beren

Afgelopen zomer in Nederland, hoorde ik op de radio het ongelofelijke verhaal van twee sportvissers die in een wedstrijd verwikkeld waren om de langste vis te vangen. Ze hadden een enorme vis gevangen en die langs de meetlat gelegd: een nieuw record! Ze waren alleen vergeten om een foto van vis en meetlat te maken. En dus geloofde niemand ze en waren ze boos. Een raar verhaal, maar sinds zondag iets minder ongeloofwaardig.

Wij reden zondagochtend naar Shenandoah, het nationaal park ten westen van DC. Gewend aan de Texaanse afstanden waren we er, voordat we het wisten. De bomen kleurden rood, geel, oker en paars, de lucht was diepblauw en fris windje maakte dat het heerlijk was in de zon.

Na de picknick besloten we toch maar een wat langere tocht te lopen, één van de weinige routes die we nog niet gelopen hebben in dit park. Het begon met een afdaling, huppelend liepen de jongens naar beneden. Het pad draaide naar rechts, links onder ons liep een riviertje dat vrolijk klaterde.

Er kwamen mensen van de andere kant die ons vertelden dat ze een beer met drie jongen hadden gezien. Het klonk eng, maar omdat we op al onze wandelingen in de VS nog nooit beren hebben gezien, of andere enge dieren geloofde ik het niet erg.

Totdat ik een stuk verderop links van me iets groots en zwarts zag bewegen. Ik tuurde richting het riviertje en daar liepen ze langs de oever: een grote zwarte mamabeer met drie kleintjes die om haar heen dartelden. Ik wenkte Harro en de jongens. Ademloos hebben we staan kijken. De beren waren ver genoeg weg om ons veilig te voelen en dichtbij genoeg om ze goed te kunnen zien.

Harro filmde de pluizige familie en toen ze uit het zicht waren, waren we diep onder de indruk. 'Mag ik ze op de film zien?' vroeg Simeon die op z’n tenen had staan kijken. 'Straks, als we in het hotel zijn. Dan zet ik de film op de computer en kunnen we het allemaal goed zien’, beloofde ik.

We liepen verder en bedachten wat we allemaal met deze opnames zouden kunnen doen. Onze Facebookvrienden zouden vast onder de indruk zijn.

De tocht was te lang, Simeon en Daniel hielden het niet vol. Gelukkig staken we een keer de weg over, zodat ik met de jongens kon wachten en Harro alleen doorliep om de auto te halen.

Het was druk, er reden auto’s af en aan. Toen Harro in het gras parkeerde, had ik meer aandacht voor de veiligheid van Simeon en Daniël, dan voor de spullen die mee moesten. Ik laadde de rugzak in en hup, weg waren we.

Toen we 20 minuten later terugkwamen, was het fototoestel al weg. Bij het hoofdkantoor van het park heb ik een formulier ingevuld, maar tot nu toe niets gehoord. Geen foto’s en geen film van de beren. Heel ongeloofwaardig, inderdaad.