Niet met Daniël, maar met Simeon aan mijn hand, liep ik gisterenochtend het ‘Fairfax Surgical Center’ binnen. Ik wist het nog zo te vinden; ik ben er twee of drie keer eerder met Daniël geweest.
Maar nu dus met Simeon, die er helemaal vol van was dat hij na de operatie zoveel ijsjes mocht eten als hij wilde. Hij had zelf zijn popjes en z’n dekentje in de tas gestopt en het lekkerste pakje drinken uit de voorraadkast gekozen. Vol vertrouwen slikte hij het drankje dat de verpleegster hem voor de operatie aanbood en stak zijn arm uit om z’n bloeddruk te meten.
De verpleegster lachte vriendelijk, maar was verder zakelijk en efficiënt. Ik voelde me niet op mijn gemak: Amerikanen zijn altijd overdreven klantvriendelijk, de zakelijkheid is meestal ver te zoeken.
Pas toen we de operatiekamer inliepen, werd Simeon een beetje bang. Gelukkig gaf de KNO-arts hem geen ruimte om terug te krabbelen, voordat Simeon goed en wel op het bed lag, hield de anesthesist het kapje al over zijn mond en neus. Ik liet hem slapend achter.
Na de operatie kwam de arts melden dat alles goed gegaan was. De buisjes zaten in z’n oren en al z’n amandelen waren eruit. ‘U zult een enorme verandering aan hem moeten merken’, vertelde de arts. ‘Er zat echt veel vocht en was in zijn oren en zijn amandelen waren echt dik.’
De dokter was vriendelijk, maar kort. Hij was zo weer weg: op naar het volgende kind.
In de uitslaapzaal was het druk. Er waren kinderen aan het huilen -Simeon hield zijn handen voor zijn oren- en verpleegsters liepen af en aan.
Onze zuster was ronduit onvriendelijk. Nadat ik al een half uur in het zicht van iedereen Simeon kleine slokjes van z’n favoriete pakje drinken aan het geven was, stond ze plotseling voor me neus: ‘geen rietjes!! Twee weken geen rietjes.’ En griste het bijna lege pakje uit m’n handen.
Toen Simeon aangekleed en wel klaar was om naar huis te gaan, kwam ze ons waarschuwen: ‘hij mag pas over twintig minuten weg, dat zijn de regels hier.’ Er kon een glimlach voor Simeon vanaf, maar van harte ging het niet.
De legendarische southern hospitality bestaat blijkbaar echt. Twee jaar Texas hebben ons zo verwend, dat ik zakelijkheid en efficiëntie bijna niet meer weet te waarderen. Totdat ik me bedenk dat de dokter gisteren precies op schema liep. Simeon sliep zelfs al voor tien uur, de opgegeven tijd. In het ziekenhuis in Houston was iedereen dan wel heel erg lief, maar Daniël werd er beide keren meer dan een uur te laat geholpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten