Kinderdagverblijf

Vandaag was het een grote dag voor m’n kleine nichtje. Ze ging voor het eerst naar het kinderdagverblijf om te wennen. Haar mama, zus-de-marketeer, gaat volgende week weer werken, haar verlof zit erop. Kleine nichtje is nog zo klein, die heeft het vast prima gevonden. M’n zus had er meer moeite mee, vertelde ze gisteren aan de telefoon.

‘Zo herkenbaar,’ reageerde ik, ‘ik vond het verschrikkelijk toen ik kleine Julian naar het kinderdagverblijf moest brengen.’

In gedachten haal ik het moment terug, al weer tien jaar geleden. Hoe hij op ‘t Elfje -zoals ons KDV heette- niet wilde drinken, hoe ik met tranen in mijn ogen naar de fiets liep, hoe ik helemaal alleen thuis hem hoorde huilen ook al was ie er niet en hoe fysiek dat missen aanvoelde.

Ik denk terug aan m’n eerste echte werkdag. In plaats van met werk, was ik de hele dag bezig met kolven, bellen naar het kinderdagverblijf om te vragen hoe het ging en met een knoop in mijn buik rondlopen.

Ik spreek jongste zus moed in: ‘het komt goed. Ze gaat het echt leuk vinden. En het is toch ook lekker om weer aan het werk te gaan?’

Dat beaamt ze, maar zegt tegelijkertijd: ‘hoe kan ik nu zonder haar? We zijn al die weken samen geweest.’

Als we een uur later uitgepraat zijn, ga ik verder met de actie die ik samen met de Stichting Downsyndroom aan het voorbereiden ben. Het plan is om alle donateurs van de stichting die ‘Blonde haren onder een Cowboyhoed’ bestellen, een persoonlijke attentie te sturen. Die attentie moet worden gedrukt. Uit m’n archief diep ik het emailadres op van bijna vergeten kennissen, eigenaren van Business Print, een drukkerij in Nootdorp. Ik stuur een berichtje en vraag om prijsopgave.

Bijna meteen komt er een bericht terug. ‘Goh, wat leuk om van je te horen,’ lees ik, ‘net als bij jullie worden onze kinderen ook groot.’

Vervolgens stelt de kennis voor om de Stichting Downsyndroom te sponsoren door de attentie voor niets te printen. ‘We vinden het zo’n leuk initiatief, willen graag onze bijdrage leveren’, schrijft hij.

We kennen deze drukkers van ‘t Elfje; hun oudste dochter werd Julian z’n beste vriendinnetje daar. Zelfs na tien jaar bewijst een kinderdagverblijf dus nog z’n nut. Iets wat zus-de-marketeer zeker zou moeten aanspreken.