Het is onwaarschijnlijk stil in huis. Ik kook garnalen met knoflook, verse ravioli en maak salade. Grote-mensen-eten voor Julian, Harro en mij. Ik luister naar m’n eigen muziek, in plaats van Dirk Scheele en check al kokend m’n email en doe een rondje Wordfeud, zonder dat er iemand is die er iets van zegt.
Ik dek de tafel voor drie en als Harro en Julian binnenkomen, Julian met natte haren van de zwemtraining, zitten we aan een hoekje van de grote tafel. We praten over homoniemen, voor de Nederlandse les moet Julian er tien verzinnen, en het debat tussen de Republikeinse presidentskandidaten van de avond ervoor.
Simeon en Daniël spelen elke woensdagmiddag met Mick en Joep, twee Nederlandse vriendjes. Deze vriendjes hebben ook een Nederlandse au pair, zodat de twee dames samen spelletjes voor vier kinderen verzinnen. De ene week kook ik en spelen ze bij ons en de andere week kookt de mama van Mick en Joep en neemt Kim de jongens mee naar hun huis.
De ene woensdagmiddag heb ik een huis vol herrie en hongerige jongetjes die aanvallen op de berg spaghetti en kip en de andere week kan ik in alle rust garnalen bakken, wijn drinken en hebben we een gesprek aan tafel waar niemand doorheen gilt.
‘Het is wel heel anders’, merkt Harro op. ‘Zo zou het geweest zijn als we alleen voor Julian hadden gekozen.’
‘We zouden echt een ander leven hebben gehad’, reageer ik en ik probeer me een voorstelling te maken hoe ons leven eruit zou hebben gezien. We hebben lang getwijfeld of we een tweede kind wilden, helemaal fictief is het niet.
‘Wat zou het simpel geweest zijn.’ Ik zie voor me hoe ik maar met één juf te maken zou hebben, met één sportschema.
‘Wel saai’, vindt Julian.
Voordat we er echt over na kunnen denken, vliegt de voordeur open en rennen er twee paar voeten over het parket. ‘We zijn er weer’, roept Simeon ten overvloede.
Daan wil van alles vertellen en trekt tegelijkertijd z’n schoenen uit. Binnen no time ligt de vloer bezaait met sokken, schoenen, jassen en tassen. De koelkast staat open, er liggen toetjes op tafel -’we hebben alweer honger’- de kraan loopt -‘we hebben alweer dorst’- en Julian en Simeon rollen vechtend over de vloer. Kim komt er lachend achteraan en vertelt over de drukte op de weg.
Julian heeft gelijk, besluit ik de chaos in me opnemend, het zou saai geweest zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten