Sinds een paar weken staan we op zaterdagochtend vroeg op. Het is even doorbijten als de wekker gaat, zeker omdat het afgelopen zaterdag ook nog ‘ns ontzettend koud was -‘het lijkt hier wel Houston in de winter’, wist Julian-, maar eenmaal in de auto is iedereen vrolijk. Vrolijk, want wonder boven wonder vinden ze de Nederlandse school waar ze iedere zaterdagochtend drie uur doorbrengen, leuk.
Afgelopen zaterdag waren de eerste tien-minuten-gesprekken, om kennis te maken met de leerkrachten en te bespreken waarom we onze kinderen naar de Nederlandse school sturen.
Simeon z’n juf vond het fijn om te horen dat hij graag naar school komt. Wij vonden het fijn om te horen dat ze tevreden was over z’n taalgebruik. Zelf vinden we dat hij er thuis nog steeds zooitje van maakt, door Nederlands en Engels te mixen. Blijkbaar mag dat thuis en let hij beter op wat hij zegt bij juf Lia in de klas.
We legden aan meester Pascal uit dat áls we over twee jaar terug gaan naar Nederland, dat Julian dan wel goed mee moet kunnen in de brugklas, vandaar de Nederlandse school. ‘Bovendien,’ voegde ik er aan toe, ‘is drie uur in de klas een stuk makkelijker dan elke week de lessen maken via digitale school.’ Hij vond dat Julian enthousiast meedeed en prima in groep zeven past, ook al betekent dat, dat hij groep zes overslaat.
Als laatste was het gesprek met juf Martine aan de beurt, Daniël z’n juf. Omdat de voetbalwedstrijden op het punt van beginnen stonden, reed Harro met Julian en Simeon terug en stapten Kim en ik bij groep drie binnen.
Juf Martine had van te voren wat reserves gehad. Ze had geen ervaring met kinderen met Down en wist het allemaal nog niet. Nu was ze helemaal enthousiast. ‘Wat leest hij goed! Het gaat helemaal prima!’ Wel voegde ze er aan toe dat ze blij was dat Kim in de klas was, dat was wel echt nodig. ‘Daarom is ze er ook’, reageerde ik.
Drie gesprekken, drie keer heel positief. Terug naar huis met alleen Daniël in de auto die naar Dikkertje Dap luisterde, had ik de neiging om al dat positivisme met een korrel zout te nemen: het zou wel weer op z’n Amerikaans aangedikt zijn.
Maar toen realiseerde ik me dat dit Nederlandse leerkrachten waren, die vast op z’n Nederlands recht voor z’n raap waren. Het gaat dus goed en dat maakt het veel eenvoudiger om volgende week zaterdag wederom vroeg op te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten