Jammergenoeg kon middelzus -die van het restaurant in Woudsend- niet bij de presentatie van mijn boek ‘Blonde haren onder een Cowboyhoed’ zijn. Het was een geval van ‘werk gaat voor het meisje’ en dat begreep ik prima: zo gaat dat met een eigen bedrijf.
Maar goed, dat nam niet weg dat ze het zelf ook spijtig vond. Om hier uiting aan te geven, schreef ze een blog dat precies een uur op deze site te zien is geweest. Lang genoeg voor mijn IT-zwager om ‘m zo te printen dat ie in het lijstje paste, dat al klaar lag. Dus een verhaal van mijn zus, met ‘n Tall American please erboven en een overzicht van mijn blogs ernaast.
De essentie van haar betoog was -ik heb het lijstje opgehangen in mijn kantoortje hier- dat we steeds meer naar elkaar toe groeien, dat we elkaar op steeds meer gebieden vinden. ‘..we doen allebei ons best om er steeds meer ‘sophisticated’ uit te zien en doen daarvoor alle boetiekjes in Sneek aan’, schreef ze bijvoorbeeld. Als ik het lees, zie ik ons weer door Sneek lopen, allebei onze handen vol met tassen.
‘Doe jij morgen dat vest aan?’ vroeg ze op de weg terug in de auto. ‘Dan doe ik ‘m overmorgen aan.’ Want natuurlijk hadden we dezelfde kleren gekocht.
Gisteren liep ik door Tyson’s corner, het winkelparadijs bij ons om de hoek. Ik was op zoek naar truien en zwarte laarzen. Automatisch liep ik m’n standaardwinkels in, Ann Taylor en New York Company en liet m’n handen door de rekken gaan. Nee, dat was niets, die trui ook niet en dat vest was stom. Een beetje lamlendig liep ik door de winkels.
Opeens hoorde ik de stem van middelzus in mijn hoofd: ‘We doen ons best om er steeds meer ‘sophisticated’ uit te zien’ en ik begreep wat er mis was. Die standaardwinkels bezocht ik in Houston omdat er niets anders was én omdat zij kleren verkopen die er in maat 10 of 12 ook nog redelijk uit zien. Maar nu aan de meer bruisende oostkust én met m’n maat 6 was het tijd om andere winkels op te zoeken. Ik liep de Mango binnen en vond een mooie trui die precies bij m’n nieuwe silhouet paste.
M’n Britse vriendinnen hier, -allemaal maatje slank- waren altijd al lovend geweest over Anthropology, een wat alternatieve winkel met veel jurkjes waar ik altijd moedeloos weer uit liep.
Ik reed er gisteren toch naar toe en voelde me heel sophisticated toen ik twee echte damestruien paste. De ene valt strak over m’n billen en de ander heeft een A (!) lijn. ‘U bent lang, dan staat zo’n A-trui fantastisch’, maakte de verkoopster een compliment.
Ja, middelzus en ik vinden elkaar, in kleding, in de kinderen, in wat we belangrijk vinden. En in het schrijven? Terwijl ik de truien afreken, neem ik me voor om ons zussenblog nieuw leven in te blazen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten