maandag 17 oktober 2011

Zondagmiddag

Onderuitgezakt zit ik in de zon op een bankje in de speeltuin. Daniël en Simeon hangen in het klimrek, op het naburige veldje spelen Harro en Julian voetbal. Ik hoor ze joelen en discussiëren: was die bal nou in of uit? Terwijl ik geniet van de zonnestralen op mijn gezicht, denk ik aan de komende week. Wat staat er allemaal op het programma? Ja, natuurlijk mijn verjaardag! Ik organiseer donderdag een verjaardagslunch voor een groep vriendinnen. Wat zal ik ‘ns koken? Ik haal het kookboek uit m’n tas, dat ik speciaal heb meegenomen en begin te bladeren om inspiratie op te doen.

Die vriendinnen zijn Amerikaans, Brits, Canadees, Noors en Nederlands. Als ze nu allemaal Nederlands waren geweest, was het makkelijk: tomatensoep, lekkere kaasjes, stokbrood, salade en iedereen is blij. Al bladerend in mijn kookboek, vraag ik me af of ik mijn Angelsaksische vriendinnen zo’n lunch kan voor zetten. Zij verwachten vast een echte maaltijd.
Als ik een recept tegenkom voor zelfgemaakte champignonsoep krijg ik een idee: wat als ik nu de herfst als thema neem? Met een quiche, die soep en een gevulde salade met peer en cranberries? Enthousiast wil ik aan een lijstje beginnen, als Phyllis naast me op het bankje ploft.

Phyllis is de moeder van Gavin, een vriendje van Julian en een oude bekende: de jongens speelden al in hetzelfde voetbalteam toen ze nog in Kindergarten zaten. Nu zijn we samen klassenmoeder en aangezien de juf van Julian en Gavin jarig is, hebben wij de schone taak om met een kado te komen.
‘Hi, Gavin, speel je mee?’ hoor ik Harro roepen. Gavin’s kleine broertje gaat meteen achter Simeon en Daniël van de glijbaan af, zodat wij niets meer hoeven te doen, dan te kletsen en te genieten van de zon die volop schijnt.
‘Dit is super’, vindt Phyllis. ‘Hoe eenvoudig kan het leven zijn?’

Voldaan gaan we als het wat kouder wordt weer naar huis. Gavin gaat mee en thuis verdwijnen de jongens meteen in de basement om verder te voetballen.
‘Hoe kan dat nou?’ vraag ik Harro. ‘Waarom hadden we in Houston nou nooit zulke middagen?’ Middagen waarop een SMSje naar een andere moeder met ‘we gaan voetballen, komen jullie ook?’ voldoende is om een leuk uitje te hebben.
Waarom was het in Houston een hele toer om een keer thee te drinken met een moeder van school en organiseer ik hier een verjaardagslunch voor tien vriendinnen en komen ze allemaal?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten