Gedrieën bereiden we een actie voor rondom mijn boek ‘Blonde haren onder een cowboyhoed’. De emails vliegen heen en weer de oceaan over. We ‘praten’ over persberichten, sociale media, nieuwsbrieven, de noodzaak voor een overeenkomst, begindatum en discussiëren over een einddatum. Om misverstanden te voorkomen bellen we ook nog uitgebreid.
Langzaamaan ontstaat er een concrete actie, die voor ons alledrie aantrekkelijk is. We stappen over op details, zoals de planning van de communicatie: wie vertelt welke doelgroep wat wanneer? We bespreken de inhoud van een persbericht en verdelen de taken.
Ik heb er zin in en loop fluitend door het huis. Het wordt niet alleen een leuke actie, de samenwerking loopt ook lekker vlot. Geen honderd overleggen en voorbehouden, maar knopen doorhakkend en to the point. Uit m’n jarenlange ervaring in de ambtenarenwereld weet ik dat overleggen ook heel langzaam en stroperig kunnen zijn. De snelheid waarmee we deze actie in elkaar draaien is heel verfrissend. Ik krijg bijna het idee dat het misschien toch wel leuk zou zijn om weer voor een organisatie of bedrijf te werken.
Ik gooi er een eerste tweet tegenaan: ‘Samen met @Boekenplan een actie aan het voorbereiden rondom mijn boek 'Blonde haren onder een Cowboyhoed' Alvast een sluiertip: #goededoel’.
Binnen een paar minuten tweet mijn uitgever: ‘Samen met @Warmerschrijven een actie aan het voorbereiden rondom het boek 'Blonde haren onder een Cowboyhoed' Een sluiertip #goededoel’
Ik moet lachen en voorzie dat er de komende weken nog wel vaker van dit soort één-tweetjes zullen zijn.
Welk goede doel dan en wat voor actie? Nog even geduld; we beginnen op één december.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten