woensdag 30 november 2011

Lezen

Ik wrijf in mijn ogen. Veel te lang doorgelezen gisterenavond. En dat terwijl ik al om acht uur -de kinderen net in bed- met m’n boek op de bank zat. Zakje pepernoten naast me en ik was helemaal van deze wereld en in mijn boek.
‘Mam, moet ik nog niet naar bed?’ vroeg Julian om half tien en toen Harro een uurtje later thuiskwam van een zakendiner, reageerde ik maar half.

De was zat vanmorgen nog nat in de wasmachine, vergeten om in de droger te stoppen gisterenavond. De pannen die niet meer in de vaatwasser pasten, stonden nog op het aanrecht. Ik had nog niet in Daniël z’n heen-en-weer-schriftje geschreven, al helemaal geen sinterklaasgedichten geschreven, laat staan nagedacht over de laatste aankopen. Het huis was weer eens een zootje, er wachtten vele emails op een antwoord, ik had de tandarts moeten bellen. In plaats van mezelf nuttig maken, verloor ik me in het verhaal, liet ik me meevoeren met de strijd die de hoofdpersoon moet voeren en de spanning die hij het hoofd moet bieden.

Al lezend, heb ik bewondering voor de schrijfster. Het blijft knap dat je door letters in een bepaalde volgorde te zetten, een hele wereld kan scheppen, waar een anonieme lezer zich in kan wentelen. Natuurlijk lezen is heerlijk, maar ook een reden om niet aan een boek te beginnen. Omdat ik van te voren weet dat ik de strijd met de bladzijden zal verliezen en ze kauwend op de zoveelste pepernoot zal blijven omslaan.

Nu zit ik aan mijn bureau en werk heel braaf m’n lijstje af. De was is droog en het huis weer opgeruimd. Maar m’n hoofd zit bij het boek dat op m’n nachtkastje ligt. Elk half uur vraag ik mezelf: mag ik al? Heb ik voldoende gedaan? Mag ik nu weer naar ‘Harry Potter en de Half-bloed Prins’ (deel zes)?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten