Onooglijk

Ik was er al honderd keer langs gereden: een onooglijk klein restaurantje aan de doorgaande weg door Vienna, onze woonplaats. Nu moet je je Vienna als volgt voorstellen: een drukke (zeer drukke) vierbaansweg waar alle verkeer van het grote kantorencomplex bij ons om de hoek overheen moet om bij de snelwegen te komen. Aan weerzijde van deze weg die betekent staat als ‘de 123’ vind je winkels, supermarkten, Panera Bread -dé lunchketen-, twee Starbucks, een theater, garages, banken en een kerk.

Achter de kerk, parallel aan de 123 loopt Church street. De centrale straat van het historische deel van de stad met oude huizen met schattige veranda’s, kleine specialiteitenwinkels en een lokaal beheerd koffietentje.

Toen ik gisterenavond het adres opzocht van het restaurant waar ik zou gaan eten met mede expatmoeders, verwachtte ik Church street, maar het bleek dat we zouden gaan eten in het onooglijke restaurantje aan de 123.

Aan de buitenkant lijkt het een slecht geverfde schoenendoos. Het is net zo’n jaren zestig kioskje bij de benzinestation, alleen ontbreken de pompen. Kale naar binnen gekeerde schuine ramen, vier of vijf formica tafeltjes met plastic stoelen, het verkeer dat erlangs raast en een stinkende garage waar tweedehands auto’s verkocht worden als buren: niet echt uitnodigend om te gaan eten. Maar de LNO -de ladies night out- bracht me er gisterenavond naar toe.

In de stromende regen parkeerde ik bij de garage omdat er achter het restaurantje geen plek meer was. Ik sopte door het gras dat beide parkeerplaatsen van elkaar scheidt en wilde al naar de voorkant lopen, toen er aan de achterkant op het glas werd getikt. Vilde, de grote organisator van de LNO’s wees naar de achterdeur.

Ik stapte een heerlijke warm zaaltje binnen. Het dak was van zeildoek, zodat de regen gezellig boven onze hoofden tikte. Er was een lange brede houten tafel voor ons gedekt, met verse bloemen in het midden en zwarte stoffen servetten bij iedere stoel.

De deur naar de keuken stond open en het rook heerlijk. Ze hadden een uitgebreide wijnkaart, met Spaanse, Franse en Argentijnse wijnen, allemaal per glas verkocht. We dronken en kletsten, tot de eigenaar/kok kwam vragen of we al honger hadden.

‘Ja, eigenlijk wel!’, stelden we vast en schoven allemaal zover in, dat we met z’n vijftienen rond de tafel pasten.

Om de keuken niet te overvragen, kregen we een vast vijfgangen menu voorgezet, waarbij rekening was gehouden dat ik geen vlees eet en m’n buurvrouw geen gluten. De kok kwam elke gang uitleggen wat we op ons bord hadden en het smaakte nog beter dan hij het kon vertellen. De porties waren Europees van grootte, zodat alle borden schoon op gingen en niemand met zo’n rare doggiebag naar huis ging.

Terwijl de regen doortikte, de wijn vloeide, er verse bietensalade, gamba’s, kruidige tofu of kip en basilicumijs op tafel verscheen, bespraken wij onze levens, de school en de familie thuis in den verre.

Ik ging opgewekt naar huis en toen ik vanmorgen Simeon naar school bracht en langs het nog steeds onooglijke restaurantje reed, kon ik een glimlach niet onderdrukken.