Met de kraag van m’n mooie Sissyboy-jas -afgelopen zomer in Haarlem gekocht - omhoog ren ik met vier boodschappentassen in m’n handen ons huis in. Na al die dagen zon, regent het pijpenstelen. Binnen schud ik mijn haar uit. Als ik de boodschappen opberg, komt Harro binnen.
‘Heb je ook brood gekocht?’
‘Ik wist niet dat je ook kwam lunchen, er is nog notenbrood.’
Harro mompelt wat en smeert dan toch maar een boterham. In stilte maken we een lunch klaar. Ik denk aan het persbericht voor de op handen zijnde actie voor mijn boek. Harro is vast nog met z’n gedachten bij de workshop waar hij uitgerend is. Net als we willen gaan zitten, gaat de bel.
Er staat een oudere mevrouw voor de deur. Ze is notaris en komt ons helpen om een hele berg papieren te tekenen. We laten onze lunch in de keuken staan en gaan aan de nette eettafel zitten.
Ze is goed voorbereid en haalt de papieren meteen uit haar map. Ik haal mijn bril (…), we krijgen van haar een blauwe pen en dan kunnen we aan de slag. Eén voor één pakt ze de vellen papier op, legt uit wat erop staat en waar we moeten tekenen. Het lijkt te gaan over geld, verzekeringen, belastingen, verantwoordelijkheden en het voorkomen van aansprakelijkheid.
Maar in werkelijkheid gaat het over ons grote huis in Houston, met het heerlijke zwembad en de koele overdekte patio. Met de moderne keuken -zonder zongele tegeltjes, de grote speelkamer en de hoge muren die nu weer saai bruin zijn.
Als alle papieren getekend zijn, stopt ze ze in een grote Fedex-envelop. ‘Ik stuur deze envelop vanmiddag nog per expres naar Houston, zodat de kopers morgen bij de notaris dáár, dezelfde papieren kunnen tekenen. Het huis is dan niet meer van jullie.’ Ze lacht even en neemt dan afscheid.
Het persbericht en Harro z’n workshop zijn opeens ver weg, we voelen ons wat vreemd. Vanaf morgen zijn we huisloos, dan hebben we geen eigen plek op deze wereld. Het is tijd voor champagne, maar misschien ook tijd om ‘ns rond te snuffelen op Funda.nl?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten