Wat doe je met een december-verjaardag? Niet vieren was alleen een optie toen Simeon drie werd. Een feestje in het weekend dan? De december-weekenden zitten hier propvol kerstfeestjes, kerstkadoos kopen en in de rij staan voor een foto met de kerstman en is dus ook geen optie.
Na rijp beraad besloten we voor een feestje op de dag zelf, dus op dinsdagmiddag van vier tot zes. En na nog rijper beraad besloten we tot een feestje thuis: we hadden geen zin om door de avondspits naar een gymzaaltje, bowlingbaan of zwembad te rijden. Dat leverde wel een ander dilemma op: wie nodigen we uit?
In de schoolgids van Simeon z’n befaamde privé-school las ik dat het beleid van school was om alle kinderen uit de klas uit te nodigen voor een verjaarsfeestje -ook als je de uitnodiging niet via de school verspreidde. Wat ook mocht: of alle jongens, of alle vierjarigen, als er maar niet iemand zich buitengesloten zou voelen.
Ik besloot dit beleid aan mijn laars te lappen: Simeon vindt veel kinderen uit z’n klas niet leuk genoeg. Na veel nadenken kwam hij met Matthew en Katie: ‘Sarah niet hoor mam, als zij komt doen we snel de deur dicht!’
Hoe anders was het toen ik hem vroeg wie hij van z’n Nederlandse school wilde uitnodigen: ‘Mick, Joep, Mees, Thijs, Wannes...’ De lijst werd lang, te lang, zodat ie moest kiezen. Want hij wilde ook nog kinderen van vrienden van ons vragen, zoals Roos.
Uiteindelijk werd het bijna een Nederlandstalig feestje. Van de elf kinderen, spraken er twee alleen maar Engels. Ik mixte de Nederlandse gebruiken met de Amerikaanse en het resultaat was een zeer geslaagde combinatie.
Ze zongen ‘Happy Birthday’, kozen prijsjes uit een grabbelton, deden kringspelletjes en sloegen een Piñata aan stukken. Ik liet -lekker makkelijk- pizza komen en hield de Amerikaanse volgorde van eerst pizza en pas op het eind de taart met de kaarsjes, aan. Op z’n Nederlands besteedden we ter plekke aandacht aan de kadoos. Ik liet Simeon ze uitpakken waar de gever bij stond, zodat Siem ‘dank je wel’ kon zeggen en samen met de gever blij kon zijn om de mooie lego-dozen die tevoorschijn kwamen.
Om zes uur gingen alle jongetjes en Roos weer naar huis. We ruimden heel tevreden de troep op. Geen huilbuien, geen ruzie, geen gestress (ook al was de zelfgebakken taart wat mislukt): lang leve de feestjes thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten