Vuurwerk

Meteen van de eerste knal schrik ik wakker, het is twaalf uur. Het vuurwerk buiten barst in alle hevigheid los. Harro wordt ook wakker en draait zich brommend weer om. Ik stap uit bed en luister aan de deur waar de jongens achter liggen te slapen. Om me heen gaan er duizendklappers de lucht in, maar de heren worden er wonder boven wonder niet wakker van. Ik ga weer liggen en luister naar het geknal en geknetter. Ik voel me zielig en moet aan mr. Bean denken.

Aan mr. Bean die z’n gasten zo’n saai oudejaarsavondfeestje voorzet, dat ze stiekem de klok een uur vooruitzetten. Om elf uur roepen ze opgelucht ‘Happy New Year’ en maken zich uit de voeten. Tevreden met zichzelf gaat mr. Bean naar bed, om een uur later eenzaam wakker te worden van het vuurwerk dat buiten massaal afgestoken wordt.

Omdat we met ons hoofd al bij de reis naar huis zijn, realiseren we ons te laat dat onze laatste avond op Curaçao, oudejaarsavond is. Alle leuke restaurants zijn volgeboekt, de aardige receptioniste van ons resort vindt nog een tafel in een wat simpel restaurant. We besluiten om geen wijn bij dit laatste avondmaal te nemen, want we moeten nog koffers pakken.

We besluiten ook om niet tot twaalf uur op te blijven, want om half negen de volgende ochtend vertrekt ons vliegtuig naar Miami. En dat terwijl Curaçao massaal naar buiten gaat om wel heel erg veel vuurwerk af te steken.

Gelukkig gaat er ook al om zeven uur sterren de lucht in, als het nieuwe jaar in Nederland begint. Zodat we toch nog een beetje een nieuwjaarsgevoel hebben.

Als om vijf uur de wekker gaat en ik een paar minuten later brood sta te smeren om op het vliegveld mee te ontbijten, is het nieuwsjaarsfeest op het nabijgelegen strand nog in volle gang. Swingend op Billy Jean van Michel Jackson strooi ik de laatste hagelslag op de laatste Nederlandse boterhammen.

Ik neem me voor om volgend jaar oud en nieuw op grootste wijze te vieren. Een voornemen dat ik vast en zeker deel met mr. Bean.