Zou dat ook zo gaan als je op een kantoor werkt? Dat als je geen zin hebt of geen inspiratie, of erger, zo tegen het schrijven van die ene email opziet, dat je geen letter het scherm krijgt, dat je dan je toevlucht neemt tot internet? Immers, het lijkt op werken: je zit achter je bureau, kijkt fronsend op je scherm en drukt op geregelde momenten op je toetsenbord en beweegt je muis. En de sites die je bezoekt zijn werk gerelateerd, dus acceptabel en je kunt mooi een nieuwe folder met ‘sites misschien ooit van belang’ aanleggen. Maar meer dan een uur later, moet het schrijven van die ene email nog steeds.
Een goede start is natuurlijk om de activiteiten van je socialemediavrienden te checken. Zou er iemand nog iets leuks gepost hebben? Bijvoorbeeld de link naar een interessant filmpje over een tiener met het syndroom van Down die prachtig Bach speelt op de viool, waar ik dan weer een twitter over de wereld in kan sturen met als commentaar: ‘ze zijn zo muzikaal’.
Maar na een kwartier iedere minuut de actitiveiten van m’n digivrienden te hebben gecontroleerd, komt er echt niets nieuws meer. Nog steeds geen inspiratie, klik ik op het overzicht van de columnisten van NRC-next. Wat schrijven zij? Kan ik nog iets van ze leren?
Zoals bijna altijd weet Rob Wijnberg me te verrassen met een originele invalshoek. Renske de Greef is natuurlijk elke dag een feestje en het wat ironische commentaar van de andere columnisten kleuren mijn blik op het nieuws. Jammer alleen dat Paulien Cornelisse vandaag niet schrijft.
Zo dool ik verder over het internet, totdat er echt niets leuks meer te vinden is. Op dat moment krijg ik medelijden met al die verveelde types die op een kantoor zitten. Zij kunnen niet weg, zij zullen zich nu toch aan die email of dat verhaal moeten gaan wijden.
Ik kan opstaan om de was in de machine te gaan doen of als het echt erg is: in de auto stappen voor de boodschappen. Doe ik meteen iets nuttigs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten