Pesten

Oeps, ik krijg net een email binnen van de moeder van J. uit Daniël z’n -reguliere- klas waar ik aan de ene kant van schrik en aan de andere kant heel verbaasd over ben. Ze heeft haar bericht naar alle ouders uit de klas gestuurd, zonder ‘m als cc naar de juf of de directeur van de school te sturen. Ik onderdruk de neiging om onmiddellijk te reageren, laat ik vooral geen olie op het vuur gooien.

In het bericht is ze als een leeuwin die haar nagels uitslaat om haar welp te beschermen. Dat gevoel herken ik en begrijp ik. Ze schrijft dat J. wordt gepest. Ik weet hoe het voelt als je kind gepest wordt en leef onmiddellijk met haar mee. Pesten is nooit goed te praten.

In de eerste deel van haar verhaal geeft ze me het gevoel dat de hele klas zich tegen hem heeft gekeerd, pas in de laatste alinea wordt ze concreet. Twee kinderen -met name genoemd (!)- gebruiken elke dag de woorden ‘pest, stupid en creepy’ richting haar zoon en dat vindt ze niet acceptabel.

Waarom richt je je niet op de ouders van die twee kinderen? vraag ik me meteen af, waarom belast je mij en de andere ouders daarmee?

Ze maakt meteen duidelijk waarom we het bericht allemaal krijgen. J. is namelijk ‘Afro-Amerikaans’. Zoals ze het zelf zegt: ‘het vraagt extra inspanning om een gekleurd kind op te voeden.’ Waarmee ze impliceert dat het pesten komt omdat hij gekleurd is. En door het bericht naar iedereen te sturen verwacht ze dat we met z’n allen rekening houden met z’n kleur.

Ik waag het te betwijfelen of haar implicaties waar zijn. Op onze school zitten kinderen van allerlei pluimage, blanke kinderen zijn in de minderheid. Volgens mij valt J. z’n kleur niet op. Wel valt misschien zijn gedrag op. Want hij is de enige in de hele klas die me al meerdere keren heeft verteld dat hij Daniël eng vindt en dat Daniël raar doet. En als hij onvriendelijk gedrag naar Daniël vertoont, waarom dan niet naar andere kinderen?

Ik probeer me te verplaatsen in de ouders van de twee kinderen die met name genoemd worden. Wat kan je anders doen dan je eigen kind erop aan spreken? Doordat alle ouders deze email lezen, wordt J. donkerder en is hij opeens een kind apart in plaats van onderdeel van. Een gesprekje met de juf, die het tussen neus en lippen door had kunnen sussen, of er in de klas in algemene termen over had kunnen praten, was volgens mij veel effectiever geweest.