Om half acht gisteravond begon mijn ‘Ladies Night Out’, het maandelijkse diner met andere internationale moeders, zonder mannen en zonder kinderen. Maar Harro was -voor de verandering- in Houston en Daniël had zwemles, ik kon niet weg. Ik moest wachten tot acht uur, tot Kim en Daniël weer thuis waren.
Snel gaf ik Daan een kus op z’n natte haren en ging op weg, het restaurant was niet naast de deur. In de auto besloot ik dat ik wist waar het was, ik had de routeplanner niet nodig.
Op het kruispunt waar ik de wijk uitrij en de drukke wegen opga, gokte ik op de weg binnendoor in plaats van over de snelweg. De ergste spits was voorbij: de kans dat de ringweg van DC vol zou staan was groter dan de weg door Vienna.
En inderdaad, vrolijk reed ik ons stadje door. Ik kon overal doorrijden; van de vele stoplichten stonden er voldoende op groen om niet te gaan knarsetanden.
Helemaal aan de andere kant, draaide ik snelweg 66 op, richting het westen. Verbazingwekkend kon ik daar ook doorrijden, het heeft zo z’n voordelen om later weg te gaan.
‘Bij Springfellow road moet ik eraf’, mompelde ik in mezelf en negeerde het bord dat zei dat ik de volgende afslag moest hebben voor winkelcentrum ‘Fair Lakes.’ Ik reed langs de Walmart en de Target, waar het restaurant in de buurt moest zijn en keek uit naar de volgende afslag.
Uiteraard kwam die niet en pas een heel stuk verder kon ik de snelweg af, richting het vliegveld. Op deze vierbaansweg kon ik niet zomaar keren en pas vijftien minuten later, reed ik weer op de 66. Speurend naar de juiste afslag.
Al rijdend probeerde ik de routeplanner aan te zetten, maar op z’n Amerikaans veilig kon ik ‘m niet bedienen in een bewegende auto. In een wirwar van afslagen en wegen, probeerde ik nu wel de borden ‘Fair Lakes’ te volgen. Ik stopte langs een stille weg om het adres alsnog in te typen. Gelukkig, ik was dichtbij.
‘You have reached your destination’, vertelde de aardige TomTom-mevrouw me op een gegeven moment. Ik keek om me heen en zag het grote parkeerterrein van de Walmart aan de ene kant en een bank aan de andere. Geen Mexicaans restaurant waar de gezellige dames vast al aan de tortillachips met guacamole zaten.
Eigenwijs had ik het zonder elektronische hulp geprobeerd, vervolgens berustend met en toch had ik mijn bestemming niet bereikt. Het was tijd voor echte hulp en belde de vriendin die de etentjes organiseert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten