Achtbaan

Plotseling zitten we in een achtbaan, en zijn we de controle helemaal kwijt. Ik heb de neiging om mijn handen voor mijn ogen te doen en hard te schreeuwen, maar dat gaat niet helpen deze keer.

In een poging de controle terug te winnen, proberen we kort door de bocht antwoorden te geven op grote vragen: naar welke school sturen we de kinderen? Hoe organiseren we het onderwijs voor Daniël? Waar gaan we wonen? En bovenaan de lijst: Wanneer zullen we vertrekken; nu of aan het einde van het schooljaar?

We vliegen die te korte bochten bijna uit en hebben een heel weekend in New Orléans nodig om een beetje bij onze positieven te komen. We gaan weer verhuizen en dit keer staat Schiphol op ons ticket.

Harro gaat officieel op één april beginnen in Rotterdam en we zouden met z’n allen voor Pasen de oversteek kunnen maken. Maar dan heeft Julian twee keer in één jaar een breuk in z’n onderwijs en met de middelbare school in het vooruitzicht is dat niet goed. Bovendien leert enig voorwerk ons dat we niet binnen een paar weken goed onderwijs voor Daan kunnen organiseren in het land waar aan alle kanten bezuinigd wordt op juist onderwijs voor hem.

Tussen de cocktails en de jazz-muziek door beslissen we, dat we niet meteen op stel en sprong de dozen weer gaan inpakken. Ook al betekent dit dat we -net als vorig jaar- een aantal maanden apart zullen wonen. Ik weet nog goed dat we vorig jaar juli zeiden: ‘dit doen we nooit meer!’

Op zaterdagmiddag regent het pijpenstelen in de stad van Mardi Gras. We vinden het niet eens echt erg. Het dwingt ons om tegenover elkaar te zitten, met ieder een glas wijn bij de hand en de iPad tussen ons in. Harro tikt in: ‘www.funda.nl’ en samen bekijken we Nederlandse huizen.

Als we de filter zetten op 5+ kamers, vallen er veel huizen af. Als we vervolgens zelf selecteren op ‘zo’n grote tuin dat er met gemak een trampoline in past’ blijven er nog minder huizen over. En eigenlijk willen we ook hoge plafonds, twee badkamers (minimaal), in een woonwijk met de bakker en een speelpleintje op loopafstand, een aparte werkkamer, een bijkeuken en een geheel ingerichte woonkeuken.

‘Eigenlijk zoeken we een Amerikaans huis in een Nederlandse wijk’, concludeer ik. ‘Dat lijkt me een mooie zoekopdracht voor een makelaar!’

Heel langzaam mindert de achtbaan vaart. We hoeven niet morgen in te pakken, we weten waar we zouden willen wonen. De volgende stap is de zoektocht naar de juiste school of scholen. ‘Ik wil wel naar dezelfde school als Daniël!’ stelt Julian, om er snel achteraan te plakken: ‘maar eigenlijk wil ik helemaal niet weg, dus jullie mogen er niet over praten.’

Vanwege de carnavalsvakantie stokt het emailverkeer met Nederlandse scholen: we krijgen even ruimte om adem te halen en een antwoord te vinden op Julian z’n andere eis toen we hem vertelden dat Nederland ons nieuwe thuisland wordt: ‘Oké, maar ik wil wel nog naar Orlando, naar de Universal studios, naar Hogwarts. Wanneer gaan we dat doen?’